ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΓΑΛΗΝΗ

ΑΝ ΘΕΣ ΝΑ ΒΡΕΙΣ ΓΑΛΗΝΗ

Μία φορά και έναν καιρό ήταν ένας νέος. Ζούσε σε μία πολιτεία μακρινή. Ήθελε μόνο να βοηθάει τους συνανθρώπους του. Καθώς συζητούσε με ένα νεαρό που σπούδαζαν μαζί, ακούει “Οι άνθρωποι είναι ένα κοπάδι που τρώει χορτάρι.” Δεν είπε τίποτα. Ήξερε ότι δεν ήταν έτσι. Σκεφτόταν “Ό,τι και να τρώνε, το μόνο που έχουν και μπορούν να έχουν είναι η αρετή.” “Όταν αγαπάς, νιώθεις γαλήνιος”.

      Αυτός ο νεαρός, μετά από χρόνια, είχε καταφέρει να γίνει βασιλιάς. Πήγε στο σπιτικό του παλιού του γνώριμου, φτωχού πλην φιλόξενου. Ζήτησε με λόγια περιφρονητικά “Τρεις κριθαρένιους άρτους έχεις να μου δώσεις;” Μόλις πήρε του άρτους, του λέει γελώντας “Και εγώ σου δίνω χόρτο από το λιβάδι.” Ακούει ως απάντηση “Βασιλιά μου, εμείς σου δώσαμε αυτό που τρώμε και εσύ εκείνο που τρως” και θυμώνει. Κατακόκκινος από το θυμό του του φωνάζει “ Στο γυρισμό θα είμαι νικητής και θα κάψω αυτή την πολιτεία. Όλοι οι άνθρωποι θα γίνετε δούλοι όπως κι ΕΣΥ!”. Για άλλη μια φορά δεν μίλησε, ήξερε ότι δούλος γίνεσαι, μόνο όταν δέχεσαι ότι είσαι δούλος. Σκεφτόταν “Ο βασιλιάς, κι ας μη το ξέρει, είναι σκλάβος του χρήματος”.

3 μ.μ. ΤΡΙΤΗ

Σκούπα και φαράσι

στην άκρη του δρόμου

κάτι αχνοφαίνεται

ένα ασημένιο σκουλαρίκι

κάποιος ή κάποια το πέταξε

ένας ερωτευμένος

ακόμη

δικό της απομεινάρι

που τα μάτια του βάρυνε

κάθε πρωί να το βλέπει

και να την περιμένει

ΟΧΙ ΠΙΑ

5 π.μ. ΣΑΒΒΑΤΟ

Ένα μπουκάλι κρασί

δίπλα στο παγκάκι

ακριβό

κάποιο ζευγάρι

ίσως χθες

γιόρταζε

την πρώτη του συνάντηση

Ποιος ξέρει

Θα φέρουν τη στιγμή

το κρασί πίσω

ΟΧΙ ΠΙΑ

2 μ.μ ΚΥΡΙΑΚΗ

Ένας πίνακας

πεσμένος στο δρόμο

κάτω

από το παράθυρο

love more and more

ΟΧΙ ΠΙΑ

Στο ΜΟΥΣΕΙΟ ΣΚΟΥΠΙΔΙΩΝ του Νέλσον Μολίνα μου φάνηκε ότι τα είδα. Υπήρχαν, δεν υπήρχαν, δεν μπορώ να το αποδείξω.

Κάποτε

Ναι κάποτε!

Ποτέ

Κι όμως

τόσα βλέμματα

στα πόδια μου

και να χορεύω!

Κάποτε

το κύμα με τρόμαζε

κι όμως τα μάτια μου

με ήθελαν

πέρα στα ανοιχτά

με τα κύματα να χορεύω!

Κάποτε

τα ρούχα έντυναν

την ντροπή μου

και να με γυμνή να χορεύω!

Όπως η φύση μ’ έπλασε

Ένα δυο βήματα

για αρχή

και παίρνω φόρα

παίρνει κι αυτή

η λύκαινα

σμίγουμε

και να με τώρα χορεύω

γυναίκα-λύκαινα!

Από πότε;

Από πάντα

Για πάντα

ΔΕΝ ΘΥΜΑΜΑΙ
Μία εικόνα κοιτώ.
Κανένα δεν θυμάμαι.
Μου λένε “εσύ είσαι”.
Εγώ;

Μια αστραπή με ξυπνά σε άλλον κόσμο.
Μακρινό.
Ένα χέρι κρατώ.
Το πρόσωπο κοιτώ.
Και σβήνει.

Δύο βήματα πίσω.
Τα χέρια μου αδειανά.
Μετά ένα παιδί κρατώ.
Το πρόσωπο του δεν το γνωρίζω.
Σβήνει.

Το βλέμμα μου αδειανό.
Σε έναν κόσμο κλεισμένος.
Τόσο μόνος.

Ξάφνου ένα χτύπημα στην πλάτη.
Ένα χέρι. Μία αγκαλιά.
Κάτι λέω.
Δεν θυμάμαι τι.
Μου σφίγγει το χέρι.
Με αγάπη με κοιτά.
Δεν θυμάμαι…

Unforgettable - A Walk with Alzheimers