Η νοστιμιά!

       Μια φορά κι ένα καιρό- μπορεί και δύο μπορεί και παραπάνω- σε έναν τόπο μακρινό, ακουστό για τα ιπτάμενα χαλιά, ένας πλούσιος χαλίφης, μαζί με έναν φίλο του, αποφάσισαν να κρύψουν τα πρόσωπά τους με μάσκες και να γνωρίσουν την πολιτεία τους, από την καλή , μα κυρίως από την ανάποδη. Ραμαζάνι βλέπεις. Να δουν αν οι άνθρωποι αντέχουν όλη τη μέρα νηστικοί. Μάλλον θα περπάτησαν πολύ και πείνασαν πολύ! Με το που ο Ήλιος κρύφτηκε, δεν άντεξαν και μπήκαν, ακάλεστοι προφανώς, στο σπίτι που είδαν μπροστά τους. “Πεινάμε”, λέει ο χαλίφης. Τέτοια κουβέντα δεν είχε ξαναπεί στη ζωή του! “Άνθρωπε μου, το μόνο που μπορώ να σου προσφέρω είναι αυτή η σούπα”, του είπε ένας γέροντας. Δοκιμάζουν με λαχτάρα τη σούπα. Γάλα με χυλό! Ο φίλος του φωνάζει “Χαλίφη μου, δεν έχω φάει πιο νόστιμη σούπα!”. Το ακούει ο γέροντας και του ξεφεύγει “Χαλίφη μου, ήρθες σε μένα τον φτωχό, για να φας τραχανά;”

ΒΡΕΣ ΤΟΝ ΓΑΤΟ

    Κάποτε... όχι και τόσο παλιά, ένας επιστήμονας, ένας φιλόσοφος και ένας θεολόγος έψαχναν να βρουν τον ίδιο γάτο. Σε ένα σκοτεινό δωμάτιο. 

    Ο Επιστήμονας σκέφτεται “Για να μην τον βρίσκω, μάλλον θα υπάρχει κι είναι και μαύρος”. Ο Φιλόσοφος καταλήγει στο συμπέρασμα “Δεν βλέπω. Δεν τον βρίσκω. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει γάτος. Θα συνεχίσω να ψάχνω μέχρι να μπορέσω να αποδείξω με απόλυτη βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει γάτος”. Ο Θεολόγος δεν ερευνά, αλλά φωνάζει με δυνατή φωνή “Δεν τον βρίσκω κι όμως πιστεύω ότι τον έχω βρει”. 

ΑπΟτομος χειμΩνας εν Οψει [παντουμ]

Απότομος χειμώνας φτάνει.

Ρολόγια να μη ξεχάσετε.

Ο ορίζοντας τον ήλιο χάνει.

Μέσα από αλλαγές περάσετε.

Ρολόγια να μη ξεχάσετε`

μονάχα ρωγμές ανάσας.

Μέσα από αλλαγές περάσετε,

σε αναμονή τα όνειρά σας.

Μονάχα ρωγμές ανάσας.

Τα σύννεφα σε κλοιό γύρω μας.

Σε αναμονή τα όνειρά σας.

Χωρίς φεγγάρι πάνω μας.

Τα σύννεφα σε κλοιό γύρω μας,

τα δέντρα τα φύλλα χάνουν.

Χωρίς φεγγάρι πάνω μας,

τα μάτια το φως δεν φτάνουν.

Τα δέντρα τα φύλλα χάνουν

και από τον άνεμο κλεμμένα.

Τα μάτια το φως δεν φτάνουν,

μόνιμα στον κάβο δεμένα.

Και από τον άνεμο κλεμμένα,

τα όνειρα εν όψει αναμένουν`

μόνιμα στον κάβο δεμένα

το καλοκαίρι περιμένουν.

Τα όνειρα εν όψει αναμένουν,

με το φόβο ότι το τέλος φτάνει.

Το καλοκαίρι περιμένουν.

Απότομος χειμώνας φτάνει.

ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΛΟΓΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΘΗΚΑΝ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ

Πριν από τη δημιουργία των ανθρώπων

οι θεοί κουβαλούσαν μεγάλο φορτίο

δούλευαν πολύ, κουράζονταν πολύ,

δεν άντεξαν για πολύ.

Τότε οι ουράνιοι θεοί δημιούργησαν

άλλους θεούς κατώτερους`

για να δουλεύουν αντί για αυτούς

και μάλιστα επτά φορές πιο πολύ!

Για τρεις χιλιάδες εξακόσια χρόνια

άντεξαν οι κατώτεροι θεοί.

Δούλευαν πολύ, κουράζονταν πολύ

αναστέναζαν πάρα πολύ.

Τότε έκαψαν τα εργαλεία τους

έπαψαν να είναι σκλάβοι`

Για να γυρίζει ο τροχός του κόσμου

αναζητούνταν νέοι σκλάβοι. 

Ο Θεός της σοφίας, ο Ένκι, σκέφτηκε

“ανθρώπους να φτιάξουμε

και θα εργάζονται

και ποτέ δεν θα έχουν τη δύναμη να ελευθερωθούν.”