Το μόνο που με προβλημάτιζε ήταν ένα όνειρο που μου φανερωνόταν συχνά.

Σε μια θάλασσα, σκοτεινή πολύ, μπορεί να ήταν και νύχτα, μία μορφή μάλλον αντρική, δεν μπορώ να διακρίνω το πρόσωπό του. Αυτός κοιτά προς μία γυναίκα, σίγουρα γυναίκα, αν και πάλι δεν βλέπω πρόσωπο. Πολύ σκοτάδι. Της λέει “Θες να μένεις συνέχεια πάνω στον βράχο. Εμένα έτσι μου κόβεται η ανάσα. Έλα λίγο να βουτήξουμε”. Αυτή δακρύζει λίγο και του λέει “Δεν μπορώ να σε ακολουθήσω... Μόνο εδώ μπορώ να ανασαίνω... Μείνε εδώ.” Άβυσσος η ψυχή μου τη νύχτα! Τι να πω;

ΝΕΚΡΟΣ Ή ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ

Karczeb

ΜΙΑ ΛΕΞΗ ΔΥΣΚΟΛΗ

ΠΟΥ ΠΩΣ ΝΑ ΤΗΝ ΠΡΟΦΕΡΩ

ΚΑΙ ΠΩΣ ΝΑ ΤΗΝ ΑΚΟΥΣΕΙΣ

ΜΑΣ ΚΡΥΒΕΙ

ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ

ΕΝΑ

ΜΕ ΤΟ ΧΩΜΑ 

Adam Pańczuk “Karczeby”

Τύχη μου καλή

δεν σε ρωτώ

γιατί σε μένα

Τα βάσανα μου

είναι δικά μου

μου ταιριάζουν

Μαθαίνω να τα αντέχω

και να με αντέχουν

Είμαι ο δημιουργός

κι αυτά οι δημιουργίες μου 

GRADIVA προς το Αιώνιο 

                                      Με σβελτάδα περπατάς, το θάνατο να συναντήσεις

                                      Με το κεφάλι σκυφτό, το Βέβαιο ν’ ακολουθήσεις