Κάποτε,
όχι και τόσο παλιά, κάποτε, λοιπόν, ένα
από τα πολλά εγγόνια του θεού της
θάλασσας, έτσι σκέφτηκε και διέταξε
“Κόψτε
όλα τα δέντρα”,
δείχνοντας τα δέντρα με περιφρόνηση,
“θα
κτίσω εδώ το παλάτι μου”,
σαν να το’ πε με κάποια έπαρση. Μία
γυναίκα πανύψηλη όρμησε να τον σταματήσει.
Την απείλησε, αρπάζοντας ένα τσεκούρι.
Τότε του είπε “Για
να δούμε αν ποτέ χορτάσεις!”.
Από εκείνη τη στιγμή, τον πιάνει μια
λιγούρα! Τρώει, μόλις τρώει, ξαναπεινάει.
Τρώει και ξαναπεινά. Και ξαναπεινά.
Έτρωγε ότι έβρισκε στο δρόμο του. Τα ζώα
του. Τους δόλους του. Τη γυναίκα του.
Μέχρι και τα ξύλα που στήριζαν το ταβάνι
με λύσσα τα καταβρόχθισε. Άρχισε να
κόβει τις σάρκες του και να τις τρώει.
Τίποτα δεν τον σταματούσε. Έγινε ένα
άμορφο πλάσμα που δεν ξεχώριζε πια από
το χώμα. Με στόμια- πληγές γεμάτο να
καρτερούν τις στάλες της βροχής να το
μαλακώσουν.
