Και εγώ παραπονέθηκα “Να σε δω όπως είσαι πραγματικά!” δύσπιστη μήπως και καλά δεν ήταν αυτός που μου έλεγε. “Να έρθεις όπως φανερώνεσαι στην Ήρα, όταν επιστρέφεις σε αυτήν που αιώνια σε περιμένει να γυρίσεις”. Έτσι και έκανε, δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς.

Μη σε μέλει

την υπόσχεση κρατώ

Μη σε μέλει

το τέλος μας θωρώ

                                                        Η ΣΕΜΕΛΗ 

     Ώσπου, μία νύχτα, σμίξαμε με τους δικούς της. Τότε μου λέει “Έμαθες πολλά μαζί μου. Τώρα θα συνεχίσεις το ταξίδι σου, αλλά όχι μόνη, βλέπεις εκείνη την καλύβα. Εκεί μένει ένα καλοκάγαθο παλικάρι, είναι το ταίρι σου.” Την κοίταξα, σαν να μην την πίστευα. “Κοίτα, εσύ δεν το ξέρεις, αλλά το ξέρουν τα πόδια σου. Ακολούθα τα. Με αυτό το παλικάρι θα κάνεις πολλά παιδιά και θα τους μάθεις όσα έμαθες κοντά μου. Μόνο έτσι θα συνεχίσει να υπάρχει Ζωή”. Έτσι και έγινε και για αυτό ακόμη ζούμε.

                                                                                                           Η ΑΛΟΥΝΑ

 

Δεν άντεξα, έσπασα την κλειδαριά σου.

Βυθίστηκα μέσα σου.

Θαλασσοταραχή, μπορεί και να πνιγόμουν.

Έψαχνα έναν κορμό

από κάπου να κρατηθώ.

Με ξέρασες!

Δεν αναρωτήθηκα τότε

αν το μέσα σου ήταν το κάτοπτρο

του δικού μου ανεμοστρόβιλου.

 

Η δική σου παρουσία - μέσα μου - με κάνει δυνατή.

Από τη ζωή κι αν έφυγες, η δίοδος ας μένει ανοικτή.