Μα τα βρήκε όλα σκοτεινά και όλα έρημα. Τα μαγαζιά ήταν κλειστά. Οι πόρτες των σπιτιών κλειστές. Τα παράθυρα κλειστά και στο δρόμο ούτε σκυλί. Έμοιαζε με τη χώρα των νεκρών. 

                 Carlo Collodi, Le avventure di Pinocchio,  6

 

Ανάμεσα στις τέχνες του κόσμου δεν υπάρχει μία που να έρχεται από μόνη της στο μυαλό;

 Και ποια τέχνη θα είναι αυτή; 

    Αυτή του να τρως, να πίνεις, να κοιμάσαι, να διασκεδάζεις      και να κάνεις από  το πρωί μέχρι το βράδυ την τέχνη του        παγαπόντη;

                 Carlo Collodi, Le avventure di Pinocchio,  4

 

 

"Τι μεγάλα μάτια που έχεις!" είπε η γνωστή μας με την κόκκινη κάπα στον βασανισμένο λύκο. 

"Δεν είναι τα μάτια μου, αλλά το νέφος".

 

 

ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ 

Όταν η τρεχάλα της κοπέλας με το γυάλινο γοβάκι 

φαντάζει 

παραμυθένια μπροστά στη δική μας 

στο γυάλινο κλουβάκι. 

     Γιατί διάλεξα εσένα, ώρα να μάθεις! Από μικρή, πιο μικρή, μία ερώτηση μου είχαν μάθει “Με τι θα με δέρνεις σαν θυμώνεις;”. Έτρεμα, τα μικρά μου ποδαράκια σπαρταρούσαν και τα φτερά μου τα ένιωθα να κόβονται. Όταν σκεφτόμουν τι με περίμενε. Αυτή την ερώτηση την είχαμε μάθει όλες και με τρόπο ρωτούσαμε τον ενδιαφερόμενο.

                                        Η ΜΙΚΡΗ ΠΙΖΕΖ 

 

Αγαπημένε μου,

δεν είμαι πια αυτή που γνώρισες. Δεν ξέρω αν αυτή που γνώρισες σ’ αγάπησε. Θα σου έλεγα ψέματα. Από συνήθεια, έτσι μας έχουν μάθει, σε προσφωνώ “Αγαπημένε”. Όποιος με βλέπει, ακόμη Μικρή Πιζέζ με φωνάζει. Εξωτερικά μία φτερωτή κατσαρίδα είμαι ακόμη. Μέσα μου άλλαξα πολύ!