Η μικρή δεν προλαβαίνει να μπει στο δάσος και να’ σου ο λύκος την περίμενε. Ούτε συνεννοημένοι, θα λέγαμε. Αυτή δεν ήξερε καν τι είναι ο λύκος, κανείς δεν της είχε πει. Απλά την είχε στείλει η μητέρα να περπατά μισή ώρα μέσα στο δάσος και να προσέχει μην σπάσει το μπουκάλι. Δεν τον φοβήθηκε και πιάσαν την κουβέντα.
Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ
Συνέχισα να πηγαίνω στο σχολείο, δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Αλλά ήξερα ότι για μένα αυτό είχε τελειώσει. Τα νυχτέρια πια τραβούσαν το ενδιαφέρον μου. Όχι δεν είναι χώροι διασκέδασης, αλλά εργασίας, δουλειάς, δουλείας. Δεματιάζαμε τα φύλλα, πότε πότε τραγουδούσαμε, χορεύαμε. Λέγαμε ιστορίες και πειράγματα.
Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ
Μεγάλη υποδοχή από το πατέρα μου “Ξέρεις, φαντάζομαι, ότι είσαι το παιδί που ξεχωρίσαμε”, “Όχι εσείς, η φύση, γεννήθηκα πρώτη”, του λέω, εκνευρίζεται “όχι η φύση, αλλά η τύχη τα έφερε έτσι, ή μάλλον η ατυχία μας”. “Ξέρεις”, του λέω, “οι λύκαινες τρέφουν και φροντίζουν το ίδιο όλα τους τα μικρά, και όχι μόνο αυτές, αλλά και τα μεγαλύτερα αδέρφια τους και όλοι οι λύκοι της ομάδας.”
Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ
