Κανείς τους δεν μπορεί να κάνει τίποτα! Μαζεύονται και κρατάνε το κεφάλι τους. Απόλυτη σιωπή. 

    Τότε προχωρά προς τη μέση του κύκλου ένα σκουλήκι άσχημο και σιχαμερό. Τους λέει τραυλίζοντας “Σας σας ε ε έχω τη λύ λυ λύση. Ού ου Ούτε τα λό για ου ου ούτε οι α α γρι γρ άδες κα κα καναν τι τι τίποτα. Θα θα θα το κά κα κα νουν τα τα τα γέ γε γε λια”. Του λέει η κουκουβάγια “Να πας, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα”. Πάει το σκουλήκι, βρίσκει το βατράχι. Παραπατά και πέφτει. Χορεύει. Κάνει γκριμάτσες. Πάει να του μιλήσει και αρχίζει τα βα-βα-βα. Το βατράχι πάει να γελάσει, κρατιέται. Ώσπου σκάει σε κάτι γέλια. Κάθε ποτάμι, κάθε λίμνη, κάθε θάλασσα ξεπηδούν από το στόμα του. Το νερό πότιζει τη γη. Δέντρα και λουλούδια σιγά σιγά φυτρώνουν.

 

    Τα ζώα μαζεύονταν, να βρουν τι να κάνουν. “Πώς θα πάρουμε πίσω τα νερά της γης;”. Πώς να τον πείσουν; Πώς να τον αναγκάσουν;

    Πρώτα, πήγαν τα ζώα τα σοφά. Του λέει η κουκουβάγια  “Καλέ μου βάτραχε, σκέψου λίγο. Το νερό είναι πολύτιμο για όλους μας. Δώσε μας το πίσω. Δείξε λίγη καλοσύνη.” Ο βάτραχος με καμάρι πέρδεται.

 

    Μετά πήγαν τα ζώα τα ατρόμητα. Το λιοντάρι βρυχάται, του δείχνει τα νύχια του, τα δόντια του. Το βατράχι με τα τόσα νερά που είχε καταπιείψηλώνει και ψηλώνει. Πιο ψηλό και από τα βουνά! Κανείς δεν μπορεί να το φτάσει.

 

ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

    Κάποτε, ένας βάτραχος κατάπινε και κατάπινε. Κατάπινε ποτάμια, λίμνες, θάλασσες. Στο τέλος, κατάπιε όλα τα νερά της γης. Δεν άφησε ούτε σταγόνα. Όλα ξεράθηκαν. Τα ζώα μαράζωναν από το καημό τους. Τον βάτραχο δεν τον ένοιαζε τίποτα. Τα ζώα έλεγαν και έλεγαν τα παράπονά τους “Ούτε σταγόνα στα ποτάμια, ούτε φύλλο στα χωράφια.” Αυτός τους έδειχνε την κοιλιά του να φουσκώνει.  Τους έλεγε με καμάρι “να, εδώ μέσα είναι όλα τα νερά της γης”.