Αντηχώ στον χτύπο της καρδιάς, με το Παν ενώνομαι

τα πέτρινα μου σωθικά ραγίζουν, ξαναγεννιέμαι.  

Και λίγο λίγο να και η Άνοιξη ξεμυτίζει 

στων χελιδονιών το πέταγμα το παράθυρο ανοίγει. 

Το νερό και τον Ήλιο, να γεύομαι, τη θάλασσα

όλη η ενέργεια, χωρίς όρια, να με διαπερνά.      

 Πώς ο πόνος μέσα μου θα μαλακώσει, με των χεριών 

την κίνηση, τα ζωντανεύω, τη ψυχή μου ν' αγγίζουν. 

 Τον σπόρο που σου έλαχε φύτεψες και φρόντισες

κι ας μη φύτρωσε τίποτα, θαρραλέα τ' αντίκρισες.