Άνοιξα τα μάτια μου, είδα τον Ήλιο να δύει 

η Ζωή είναι όμορφη, κι ας με πνίγει η θλίψη. 

Σε κάθε ανάσα μου κι ένα χρυσό φύλλο στο διάβα

αναγνωρίζω ότι αφήνω` κρατώ της Ζωής την ελπίδα.  

 "Ας μη παραδώσουμε τα όπλα", μου ψιθυρίζει 

μια φωνή "αντέχει το φρούριο της ελπίδας". 

 Κοιτώ τον ιστό της αράχνης καθώς τον υφαίνει 

στη γωνία του ταβανιού, η ελπίδα παραμένει.