Ως τα λευκά άλογα της θάλασσας που στην ακτή εκδράμουν

μες τις θύελλες του φθινοπώρου, ένα από αυτά να ήμουν. 

 Το φως της μέρας λιγοστεύει, κάθε αχτίνα ποθώ, 

ως αρμυρίκι στην ακτή, τη θάλασσα νοσταλγώ.

Η αγκαλιά, ως λέξη απλή,  η δύναμη που δίνει

ανάλογη της θέρμης των ψυχών καθώς τις δένει. 

 Όταν με κοιτάξω βαθιά μέσα μου τι μένει

ένα κερί που σβήνει κι αγάπη αναδίνει...  

Μονάχα ένα εύχομαι ένα στοιχείο μου που θα μείνει 

όποια μορφή κι αν έχει, ότι το αγαπούν να νιώσει.