Χαίρε, Έαρινή δροσιά.

Χαίρε, αέρινες ψυχές. 

Χαίρε, σώματα που, σε μία στιγμή, γίνατε στάχτη. 

Χαίρε, θλίψη που μας αγκάλιασε.

Χαίρε, αναστεναγμοί που μας προκάλεσε το κέρδος της αγοράς.

Χαίρε, άνθρωποι που πενθούν τους αγαπημένους. 

Χαίρε, σε όλους εμάς που θρηνούμε για τη Ζωή. 

Χαίρε, σε όσους σας ονόμασαν "θυσία", χωρίς να νιώσουν ντροπή.

Χαίρε, σε όλους εμάς που θα σας θυμόμαστε.

Χαίρε, στην ξεδιαντροπιά που μας διαπέρασε 

όπως οι ερπύστριες  του τανκς.

Χαίρε, σε όσους βγήκαμε στους δρόμους 

αναζητώντας την ουτοπία της δικαιοσύνης. 

Εκεί που πάω να αφεθώ στην ταραχή 

να γίνω ένα με τον στρόβιλο,

κάτι μέσα μου με βυθίζει 

με γαληνεύει -

έστω για λίγο 

το ένιωσα 

 Ένα κορίτσι προχωρά

ανοιχτός ο δρόμος μπροστά του 

πίσω του και οι δύο γονείς του 

να το καμαρώνουν

χελιδόνια πετούν ολόγυρα 

...

Τα χρόνια πετούν 

το κορίτσι γέρασε

η μητέρα νοσταλγεί 

το χιόνι τις καλύπτει 

 

Πολύφημος

Κρεατοφαγείο για καλοφαγάδες

“Πάμε απόψε στου Πολύφημου;” Και τους έτρεχαν τα σάλια! 

Κρέατα δικής του παραγωγής στα κάρβουνα! 

Δέκα λεπτά με βάρκα, να περάσουν στο απέναντι νησί. 

Και έφταναν στο φιλόξενο ταβερνείο του. 

Μενού μόνο τυράκια και κρεατάκια. 

Και για πόρτα ένας πελώριος βράχος! “Α, ρε Κύκλωπα!”.

 ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ 

Έτσι είναι όπως το νιώθω ότι είναι

Ας μη φοβάμαι να το δεχτώ

ότι έτσι είναι 

Αλλιώς ο φόβος με "κλείνει"

με παγιδεύει 

δεν με αφήνει να αναπνεύσω

να ανασάνω

να απολαύσω

Αλλιώς ο φόβος με ραγίζει

στα δυο 

σε εγώ-παρατηρητή

να κοιτάζω πώς κρατώ απόσταση από τον φόβο

και σε εγώ-Ζωή

- έτσι δεν ζω.