Φεγγαρολούζει

αφήνω την καρέκλα 

στροβιλίζομαι 

Κουκουναράκι 

πέφτει ένα βήμα μπροστά 

μου δωρίζεται!

 

 Μπροστά στο παρμπρίζ

να λουλούδι κομμένο  

χαρά και λύπη!

 Ο ΚΑΦΕΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΞΕΧΑΣΤΗΚΕ 

(πραγματική ιστορία ανάμεσα στον Γιουσούφ τον Σοφό από το Ουσκουντάς και τον Έλληνα ψαρά, Στέλιο) 

    Το 1895 ένας Οθωμανός αξιωματούχος, μέσα σε ένα καφενείο, λέει στον Γιουσούφ "Τους κερνώ όλους τους εδώ ένα μεγάλο φλιτζάνι καφέ. Όχι όλους τελικά, όχι εκείνον τον νεαρό (τον Στέλιο εννοούσε)που κάθεται εκεί στην άκρη. Για αυτόν δεν έχω τίποτα να δώσω". Ο καφετζής Γιουσούφ σερβίρει σε όλους φλιτζάνια καφέ και στον Στέλιο. Ο αξιωματούχος μουγκρίζει "Αυτό που κάνεις, Γιουσούφ, στο απαγορεύω". Και του απαντά ο Γιουσούφ "Τον καφέ αυτόν τον κερνώ εγώ, όλους τους άλλους εσύ, Μεγαλειότατε." Ο Στέλιος, με το βλέμμα του, ευχαριστεί τον Γιουσούφ.

    Τα χρόνια περνούν. Το 1905, Τούρκοι στρατιώτες στέλνονται στη Σάμο να "σταματήσουν" τους εξεγερμένους Έλληνες. Ανάμεσα τους ο Γιουσούφ. Οι Έλληνες τον πιάνουν αιχμάλωτο, τον οδηγούν στο σκλαβοπάζαρο. Και κάποιος τον αγοράζει δίνοντας πολλούς παράδες. Ακουγόταν το σούσουρο "Πολλά είναι για έναν Τούρκο". Φεύγουν από το παζάρι και λίγο μετά ο Έλληνας λέει στο Γιουσούφ "Φύγε! Είσαι ελεύθερος". Έκπληκτος ο Γιουσούφ ρωτά "Μα πώς;". Ακούει να του λέει ο άλλος άνθρωπος "Γιουσούφ, είμαι ο Στέλιος ο ψαράς που τον κέρασες τότε καφέ ". Ο Γιουσούφ, με τη βοήθεια του Στέλιου, φεύγει για την Πόλη. Για πολλά χρόνια συναντιόνται και έλεγαν στα παιδιά, στα εγγόνια τους αυτή την ιστορία και πώς ένας καφές κερασμένος δεν ξεχνιέται.