Ο μικρός άρχισε να απορεί "ο ένας να μην θέλει να 

ξετυλιχθεί, ο άλλος να ασχολείται με παπούτσια. Έφυγα από το 

μακρινό μου αστέρι χωρίς να σκεφτώ τίποτα. Σαν κάτι να με 

έσπρωχνε, τίποτα να μη με κρατούσε. Ούτε  μία σκέψη για 

δεύτερο ζευγάρι παπούτσια." 

     Λίγο πιο κάτω ένα πλάσμα ακόμη πιο περίεργο. Έβγαζε τα 

καφέ παπούτσια του, κάπως φθαρμένα. Πήγε και τα άφησε σε μία 

γωνιά, ίσως για να τα πάρει κάποιος άλλος πιο ταλαίπωρος  

διαβάτης. Και έβγαλε από τον σάκο του δύο παράταιρα αθλητικά 

παπούτσια. Με σαστισμένο ύφος, ξανασηκώθηκε, πήγε και πήρε από 

τη γωνία τα φθαρμένα και τα ξανάβαλε. 

 

Photo Credit/Artist  Debra Bernier

     Ένα πλάσμα, περίπου στο ανάστημά του, με το που το είδε, 

ένιωσε κάπως μάλλον για πρώτη φορά. Κάτι σαν περιέργεια και 

στεναχώρια. Ήταν σαν τα πόδια του να είχαν τυλιχθεί μέσα σε  

σκοινιά. Να είχαν γίνει σκοινιά.  

  Σαστισμένος ο μικρός του λέει "Να σε βοηθήσω να 

ξετυλιχθείς;".   

    "Να ξετυλιχθώ; Μα τι λες;"

    "Από τα σκοινιά γύρω από τα πόδια σου;"

    Αυτό το πλάσμα γύρισε τη ματιά του αλλού. Ε τότε κι ο 

μικρός έφυγε για αλλού.

    

 

    Μεγάλη εντύπωση του  έκανε, όταν το ξανθό αγόρι πλησίασε σε έναν ναό. Όλοι προχωρούσαν ευλαβικά, ευθεία και μετά δεξιά. Βλέπει κάποιον να προχωρά αλλιώς. Διαγωνίως! Ρωτά "Ποιος είναι;" και ακούει "Είναι ξένος, δεν γνωρίζει τα έθιμά μας!. 

 Ροδοραγίζει

τις κουρτίνες ανοίγω 

ανυπόμονα