Το παιδί και ο Θεός

Μία φορά και έναν καιρό το κρύο πλάκωνε τις ψυχές.  

Ένα αγόρι μόνο του στην ακτή άρχιζε προσευχές.
Συλλογιζόταν με θυμό «μα σε ποιον προσεύχομαι;»

Ενάντια και σε μένα έφτασα πια να μάχομαι.

Σε μία στιγμή το φως μέσα και έξω του τον λυτρώνει.

Νιώθει ο λευκός φάρος τη μοναξιά του να ακυρώνει.  

«Υπάρχει. Στο φέγγος του νου που με κρατά ζωντανό.  

Τις νύχτες πετάμε μαζί. Φτερό σ’ ανοιχτό ουρανό».  

Διασκευή στους στίχους «Ο Δικός μου θεός» της Μαίρη Φασουλάκη

Ὁδοιπόρος καὶ Ἀλήθεια

Μία φορά και έναν καιρό ένας άνθρωπος ταξιδεύει.  

Μες στην έρημο μόνος μία γυναίκα ξάφνου βλέπει.

Κι αυτή μόνη πλανιέται και στενοχωρημένη.

Την ρωτά «Ποια είσαι;» και του λέει «Μία παντού εξορισμένη.

Είμαι η Αλήθεια. Μισητή πια. Προτιμητέο το Ψέμα».   

 Ψύλλα καὶ ἄνθρωπος

Μια φορά και έναν καιρό ένας ψύλλος πολύ ενοχλούσε.  

Το σώμα ενός άνδρα τη μια εδώ την άλλη εκεί τσιμπούσε.

Από τις τσιμπιές πόναγε. Το δέρμα όλο μάτωσε.   

Μα στο τέλος μες στα χέρια του τον ψύλλο τσάκωσε.

Και τον ρωτά « Γιατί το σώμα μου τρως και με ενοχλείς;

Ποτέ κακό δεν σου έκανα. Γιατί εσύ με προκαλείς;»

Ο ψύλλος του φωνάζει «Με το αίμα μπορώ να ζήσω

Πιο μεγάλο κακό δεν μπορώ να σου προξενήσω.»

Γέλα και του λέει «Από τα χέρια μου δεν γλιτώνεις.

Αν ζεις, μόνο για το κακό. Καθόλου μη φυτρώνεις.»

Ἀγαθὰ καὶ κακά

Μία φορά και έναν καιρό τα αγαθά μακριά εκδιώχθηκαν.

Διωγμένα από τα κακά  στον ουρανό συνάχθηκαν. 

Ψηλά εκεί ρώτησαν το Δία «Πώς θα μας βρουν οι άνθρωποι;»

Τους είπε «Ποτέ όλα μαζί δεν θα κατεβαίνετε».

Με τα κακά ως πιο κοντινά συχνά επιζούν οι άνθρωποι. 

Τα αγαθά μέχρι να κατέβουν… Καταλαβαίνετε.