ΔΙΑΒΟΛΟΓΑΤΑ

ΔΙΑΒΟΛΟΓΑΤΑ

            Κάποτε... σε καιρούς αλλοτινούς και λιγάκι θα λέγαμε σήμερα παράξενους, συγκεντρώθηκαν οι πιστοί για να προσευχηθούν. Εκεί που ένιωθαν να ενώνονται με το θείο, περνά από μπροστά τους μία γάτα. Τη χαριτωμένη της ουρά να κουνιέται καθώς περπατούσε στις μύτες στράφηκαν να κοιτάζουν οι μισοί. Στο δεύτερο της πέρασμα, όλοι τη γάτα κοιτούσαν. Μία ουρά... είχε μπει ανάμεσα σε αυτούς και το θεό τους. Ακούγεται “Δεν γίνεται” και αμέσως μετά “Δεν θα το επιτρέψουμε”. Μετά από πολλές φωνές που έλεγαν, με άλλα λόγια, το ίδιο πράγμα, δηλαδή “Η γάτα φταίει που εμείς κοιτάξαμε την ουρά της”, αποφάσισαν ότι η γάτα έπρεπε να δεθεί. Αυτή, λοιπόν, η αμαρτία σβήστηκε. Άλλωστε δεν το λένε και τυχαία “Γάτα η λικνιζόμενη του διαβόλου και αγίους κολάζει”.

Κάθε φορά, λοιπόν, πριν από την προσευχή έδεναν τη γάτα. Στην αρχή αυτή τη γάτα που ζούσε στην αυλή. Αργότερα μια άλλη γάτα. Και πολύ αργότερα μια άλλη γάτα έδεναν κάποιοι άλλοι που είχαν ακουστά ότι η γάτα πρέπει να δένεται, αν θέλουμε να βρούμε το θεό μας. Οι καιροί άλλαξαν, οι πιστοί τηρούν ακόμη ευλαβικά αυτό το έθιμο.