Μια ρίζα βαθιά
φτερούγα αργά γίνεται
τεράστια -θαρρώ
το σώμα μ’ αγκαλιάζει`
αγγελική μου ρίζα

Μες τις σιδεριές

λωριδωτά ντυμένος

με στάμπα δέσμιου

την καρδιά λευτέρωσε`

της ΖΩΗΣ τον σφυγμό κράτα 

ΑΦΕΣΟΥ

Τόσος καιρός

μέχρι να γεννηθείς

μέχρι να ανασηκωθείς

στο ένα σου πόδι

και στο άλλο

Τόση προσπάθεια

τα πόδια σου

να βηματίζουν

συμφωνημένα

Κι αβάσταχτος πόνος

όταν καταλήγεις

-ασυνείδητα-

να βλέπεις

σκιές

απανθρωπιές

το τιποτένιο

-σε όλο του το μεγαλείο-

και να νιώθεις

αδύναμος

να κουνήσεις το σβέρκο σου

να γυρίσεις την πλάτη σου

να νιώσεις πίστη κι αγάπη

Αφέσου

δες

μέσα από το ανοιχτό παράθυρο

    Κάποτε... ήταν ένας σπουδαίος δάσκαλος, έτσι λέγανε. Οι μαθητές του. Σπουδαίος; Με ποιον τρόπο. Απλό! Άνοιγε διάπλατα το παράθυρο. Να μπει όλο το φως. Απαραίτητο στο μάτι για να δει. Καλούσε με όλη του την αγάπη το μαθητή “Έλα να κοιτάξουμε μαζί”. Ό,τι και να έλεγε ο μαθητής τον ευχαριστούσε, γιατί του έδινε την απόλαυση να βλέπει μέσα από τα δικά του μάτια. Όλα γίνονταν σπουδαία. Και τα πιο απλά και καθημερινά. Ο ουρανός. Τα λουλούδια. Η λίμνη. Τα παιδιά να τρέχουν γύρω από τη λίμνη. Ο γέρος με τη γριούλα ο ένας να κρατά το χέρι του άλλου. Ό,τι έβλεπε ο μαθητής, γινόταν σπουδαίο.

Πόση αλήθεια κρύβει αυτό το κλεμμένο!

Αν έλεγε τη δική του εκδοχή, θα είχε να πει πάρα πολλά...

Ή μήπως επειδή δεν τον ακούσαμε, 

θα είναι πάντα ο κακός;