Κάποτε... ήταν ένας σπουδαίος δάσκαλος, έτσι λέγανε. Οι μαθητές του. Σπουδαίος; Με ποιον τρόπο. Απλό! Άνοιγε διάπλατα το παράθυρο. Να μπει όλο το φως. Απαραίτητο στο μάτι για να δει. Καλούσε με όλη του την αγάπη το μαθητή “Έλα να κοιτάξουμε μαζί”. Ό,τι και να έλεγε ο μαθητής τον ευχαριστούσε, γιατί του έδινε την απόλαυση να βλέπει μέσα από τα δικά του μάτια. Όλα γίνονταν σπουδαία. Και τα πιο απλά και καθημερινά. Ο ουρανός. Τα λουλούδια. Η λίμνη. Τα παιδιά να τρέχουν γύρω από τη λίμνη. Ο γέρος με τη γριούλα ο ένας να κρατά το χέρι του άλλου. Ό,τι έβλεπε ο μαθητής, γινόταν σπουδαίο.