ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ ΤΟΥΣ ΓΛΙΤΩΣΕ

       Ακόμη και σήμερα ακούγεται μία περίεργη ιστορία που έφερε κάτι πολύτιμο σε όλους μας. Μία μέρα ένας Άραβας τιμωρήθηκε να περιπλανιέται στην έρημο. Με τους συντρόφους του. Καταδικασμένοι να πεθάνουν από την πείνα. Απελπισμένοι όσο δεν πήγαινε.

      Βλέπουν κάποιο τόσο δα δεντράκι. Με καταπράσινα φύλλα. Οι καρποί του έμοιαζαν λιγάκι με φασόλια, αλλά μικρά και σκληρά. “Γιατί δεν δοκιμάζουμε;” “Τι έχουμε να χάσουμε;” “Προς το τίποτα!”. Ήταν οι κουβέντες που είπαν και άκουσαν μέσα τους δυνατά την πείνα. Σώθηκαν. Πήραν δύναμη και έφτασαν σε ένα μικρό χωριό όπου φύτεψαν τους λιγοστούς σπόρους που είχαν φέρει μαζί τους. Και δεν είχαν φάει. Όλο αυτό το θεώρησαν βοήθεια του Θεού. Και συμφώνησαν “από τη Μέκκα η Μόκα”. Φράση που σύντομα ξεχάστηκε. Αλλά η γεύση και το άρωμα της Μόκας ακόμη ζωντανεύουν. 

Το δείλι, όλοι οι δειλοί, εμείς, στη σκιά κρυβόμαστε.
Μη νιώσουμε το μούδιασμα από το χορό της φωτιάς.

    Μια φορά κι έναν καιρό- όχι και τόσο παλιά, νιώθω να γίνεται και τώρα- ένα κορίτσι προχωρούσε γρήγορα στους δρόμους και τα σοκάκια. Μία μαντίλα κάλυπτε το κεφάλι της. Μόνο τα μάτια της φαίνονταν. Αγάπης και αγωνίας μάτια. Στα χέρια της κρατούσε ένα δοχείο γεμάτο τροφή για τις γάτες τις περαστικές. Τις γάτες του δρόμου. Ένα βλέμμα χαράς που έσμιγε με το δικό της, ένα απαλό άγγιγμα ουράς στα πόδια της. Έκαναν την καρδιά της να νιώθει γαλήνια.