Μια φορά κι έναν καιρό- όχι και τόσο παλιά, νιώθω να γίνεται και τώρα- ένα κορίτσι προχωρούσε γρήγορα στους δρόμους και τα σοκάκια. Μία μαντίλα κάλυπτε το κεφάλι της. Μόνο τα μάτια της φαίνονταν. Αγάπης και αγωνίας μάτια. Στα χέρια της κρατούσε ένα δοχείο γεμάτο τροφή για τις γάτες τις περαστικές. Τις γάτες του δρόμου. Ένα βλέμμα χαράς που έσμιγε με το δικό της, ένα απαλό άγγιγμα ουράς στα πόδια της. Έκαναν την καρδιά της να νιώθει γαλήνια.