Από μικρός άκουγα τη μητέρα μου να λέει στους άλλους “Ο γιος μου τρέχει γρηγορότερα από όλους”, “χορεύει ομορφότερα από όλους”. Καμιά φορά ο παππούς την κοιτούσε με ύφος “λες να πετάει ψηλότερα κι απ’ όλους;”. Τόσο μεγάλη ανάγκη το είχε να το πιστέψει κι η ίδια. Κι εγώ ο ταλαίπωρος, παρά τη δυσκολία μου, πάσχιζα να μην τη βγάλω ψεύτρα. Να τρέχω, να χορεύω, κι αν μπορούσα θα πετούσα κίολας!

ΝΕΚΡΟΣ Ή ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΕΝΑ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟ

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Με τα χέρια ανοιχτά

περπατώ με δύναμη

διεκδικώ

για λευτεριά μιλώ

Δεν είμαι βάρβαρος

δεν έχω βαρβαρική λαλιά

εσύ τη γλώσσα μου δεν νιώθεις

Χιλιάδες χρόνια

στην έρημο της Σίβας

- δεν είμαι βάρβαρος

Του Ωκεανού το γαλάζιο

Της Φύσης το πράσινο

Της Ερήμου το κίτρινο

οι ρίζες μου

- δεν είμαι βάρβαρος

Το κόκκινο ο κόσμος

κι ο αγώνας μου

- δεν είμαι βάρβαρος

TELLING THE BEES

- Μικρή μέλισσα,

τι θέλεις να σου πω;

- Θέλω της οικογένειας

ν’ ακούσω εγώ χαρές.

- Τώρα τι θες; Η κυψέλη σου

έχει πια ακούσει για το χαμό τ' αφέντη.

- Θέλω ηρεμία και καιρό,

να πήξω το κερί.

- Μες στο μυρωδάτο κρίνο σου,

πες μου, τι κάνεις τώρα;

- Την τύχη σου υπηρετώ

και δεν θα φύγω τώρα.

                                        Telling the Bees, by Albert Fitch Bellows. circa 1882