“Άτιμα λαντού, για χάρη σας το φεγγάρι γελά μαζί μου και δεν σταματά”, τόσα πολλά είχε φάει ο Γκανές. Φούσκωσε. Όρθιος δεν μπορούσε πια να σταθεί. Πέφτει, η κοιλιά του σκάει και τα τόσα πολλά λαντού πετάγονται έξω. Ο Γκανές καταριέται το φεγγάρι, γεμάτος θυμό, αλλά και παράπονο “άντε, χάσου κι εσύ και μη σε ξαναδώ”. Όμως, το φεγγάρι, το ρολόι του ουρανού, ο δείκτης των ονείρων, η συντροφιά των ονειροπαρμένων είναι σπουδαίος συνοδός. Όλοι θερμοπαρακαλούν, μέσα από την καρδιά τους, τον Σίβα να τα πει λιγάκι με το γιο του. Κι ο Σίβα αλλάζει τον νου του Γκανές, ο Γκανές την κατάρα. “Εντάξει, μία μέρα θα δείχνεις όλη σου την ομορφιά, μία άλλη μέρα θα κρύβεσαι, τότε θα σε ποθούν ακόμη περισσότερο και θα δέχονται και τα λιγοστά που θα τους δίνεις τις άλλες μέρες”.

Μικροπρεπής, σαν να φάνηκε ο Γκανές, αλλά πώς αλλιώς θα αντέχαμε τις νύχτες μας να τρέχουν και εμείς να ανυπομονούμε να υποκλιθούμε στην πανσέληνο;