Νύχτωσε, πάλι. Ακούω τη φωνή του κούκου. Όπου να’ ναι θα έρθει το πλασματάκι να μου ρίξει τις σταγόνες του ύπνου στα μάτια μου. Τα κουρασμένα. Σαν να βλέπω τα αγγελάκια να κατεβαίνουν από τον ουρανό και να με πλησιάζουν. Να’ τα με σκεπάζουν.

                                                Η ΚΑΛΤΣΟΜΠΑΛΩΜΑΤΟΥ 

Εδώ κάτι γεννιέται. 

 

Την ακούτε και σχεδόν την πιστεύετε, κατάμαυρα μαλλιά- κάτασπρο δέρμα. Μα, αλήθεια, αυτά είναι ομορφιά; Μόνο τα κατάμαυρα μαλλιά και το κάτασπρο δέρμα; Μπροστά σας, σας πλανεύει να πιστεύετε ότι μόνο μια μαυρομάλλα κάτασπρη είναι όμορφη, και, για σκεφτείτε λίγο, έτσι απορρίπτετε τον εαυτό σας. Μάλιστα, τον εαυτό σας, αν έχετε διαφορετική όψη, άλλων χρωμάτων.

                                            ΤΗΣ ΧΙΟΝΑΤΗΣ Η ...