murales di Nicola D'Amico a Civitella Alfedena nel Parco Nazionale d'Abruzzo.

Πηγαίνω στο δάσος. Θέλω να συναντήσω τον λύκο να του πω να προσέχει τους ανθρώπους.

 

Ερχόμασταν όλο και πιο κοντά. “Είσαι και μόνη σου, ας μη γίνεις και σαν τις Μοίρες τις απέναντι. Θα σε κάνω γυναίκα μου. Τίποτα δεν θα σου λείψει. Τα χέρια σου θα γίνουν λευκά και απαλά.” Δέχτηκα και τότε κατάλαβα αυτό που άκουγα “Οπου ακαμάτρα και λωλή, έχει την τύχη την καλή”.

                                                Η ΑΚΑΜΑΤΡΑ Η ΚΑΛΗ

 “Όχι, απλά δουλεύουν μαζί σαν ένα σώμα. Η μία, με τα τεράστια χέρια της, γνέθει την κλωστή, η άλλη, με τα χείλη της, την σαλιώνει και την ξετυλίγει, και η άλλη, με τα κοφτερά της δόντια, την κόβει”. Με κοιτάζει χαμογελαστός “Σαν τις Μοίρες κάπως!”.

                                    Η ΑΚΑΜΑΤΡΑ Η ΚΑΛΗ 

 

 

 

    Ξέρεις, εμένα μου κρατούσε συντροφιά η Σημαδεμένη, αυτή που στο σπιτικό τους κρατούσε άσβηστη τη φωτιά. Η φωτιά την έκαιγε και της σημάδευε το πρόσωπο, τα χέρια, τα πόδια. Ξεθώριαζε η ομορφιά της. Έριχνε τα μαλλιά της, τα απεριποίητα, για να καλύπτει τα σημάδια. Ενώ οι αδερφές της όμορφες και περιποιημένες, με σιγουριά ασύγκριτη. Και, όμως, το κορίτσι με το σημαδεμένο πρόσωπο έφτιαξε με τα σπασμένα κοχύλια και τα ξερά καλάμια κολιέ, με τον φλοιό των δέντρων κάπα και φόρεμα. Πάνω σε αυτά χάραξε με ένα κοφτερό κόκκαλο τον ήλιο, το φεγγάρι, τα αστέρια, λουλούδια, δέντρα, ζώα. Τα φόρεσε και με τα παράταιρα παπούτσια του πατέρα της, ξεκινά το ταξίδι της, χωρίς να ακούει τις κοροϊδίες και τις κακίες των ανθρώπων του χωριού. Προχωρά μπροστά, χωρίς να κοιτάξει ούτε δεξιά ούτε αριστερά, με βήμα σταθερό. Έξω από το χωριό, αντικρίζει παντού γύρω της, στον ουρανό και τη γη, στα δέντρα, στα ποτάμια και τα βουνά το πρόσωπο της ομορφιάς. Μόνο αυτή! Το πρόσωπο της ομορφιάς καθρεφτίζει την καλοσύνη της ψυχής της, σμίγουν και σβήνουν τις ουλές και τις πληγές. Τώρα το σώμα της έδειχνε αυτό που το κορίτσι ήξερε ότι ήταν πάντα όμορφη.