Ξέρεις, εμένα μου κρατούσε συντροφιά η Σημαδεμένη, αυτή που στο σπιτικό τους κρατούσε άσβηστη τη φωτιά. Η φωτιά την έκαιγε και της σημάδευε το πρόσωπο, τα χέρια, τα πόδια. Ξεθώριαζε η ομορφιά της. Έριχνε τα μαλλιά της, τα απεριποίητα, για να καλύπτει τα σημάδια. Ενώ οι αδερφές της όμορφες και περιποιημένες, με σιγουριά ασύγκριτη. Και, όμως, το κορίτσι με το σημαδεμένο πρόσωπο έφτιαξε με τα σπασμένα κοχύλια και τα ξερά καλάμια κολιέ, με τον φλοιό των δέντρων κάπα και φόρεμα.

                                    ΣΤΗ ΓΙΟΡΤΗ ΘΑ ΠΑΩ ΚΑΙ ΕΓΩ!