Ανοίγω τα μάτια μου

καλημερίζω το νέο Φως 

και μου αρκεί- 

με γαλήνη

ηρεμία

όπως αξίζει στην κάθε νέα μέρα 

 Σαν ένα μονοπάτι 

το φθινόπωρο τα φύλλα

κοιτώ το δέντρο 

ν' αφήνουν. 

Περιστέρι στο περβάζι,

την καλημέρα φέρνεις.

  Στο πέτο μου, νυχτοπεταλούδα, 

ποιο μήνυμα μου φέρνεις;

Η καρδιά 

σε βαθύ ύπνο 

ανακουφίζεται. 

 Βρέχει 

       έξω 

            από το παράθυρο

      μέσα από  

                τα μάτια 

   τα σπλάχνα 

               

 

    Εδώ απάνω στον Βράχο, τον Απόβραχο, αν με ρωτήσεις, ποιος είμαι θα με ακούσεις να σου λέω “ναυτικός”, “πώς κι έτσι;” θα μου πεις, “έτσι νιώθω, άρα ναυτικός είμαι, έχω δει πολλά κι έχω ακούσει κι άλλα τόσα, εδώ στο πέτρινο καράβι μου”. Στο πέτρινο φρούριο.

 ΕΝΑ μονάχα θα σου πω

πόσο πολύ σε αγαπώ. 

Στο δάσος σα θα πας, μικρή Μελιώ, 

να μη ξεχνάς πώς είναι, όταν σε φυλώ. 

  Ως τα λευκά άλογα της θάλασσας που στην ακτή εκδράμουν

μες τις θύελλες του φθινοπώρου, ένα από αυτά να ήμουν. 

 Το φως της μέρας λιγοστεύει, κάθε αχτίνα ποθώ, 

ως αρμυρίκι στην ακτή, τη θάλασσα νοσταλγώ.

Η αγκαλιά, ως λέξη απλή,  η δύναμη που δίνει

ανάλογη της θέρμης των ψυχών καθώς τις δένει. 

 Όταν με κοιτάξω βαθιά μέσα μου τι μένει

ένα κερί που σβήνει κι αγάπη αναδίνει...  

Μονάχα ένα εύχομαι ένα στοιχείο μου που θα μείνει 

όποια μορφή κι αν έχει, ότι το αγαπούν να νιώσει. 

Το ευάλωτο μου, απέλπιδα, στο Άπειρο εμπιστεύομαι

αναπνέοντας και μόνο με το Πέρα από εμένα συνδέομαι. 

                                                                                               

Κι έφτασε η εποχή κάθε φύλλο το δέντρο ν' αφήσει 

παρατηρώ με ποια απόχρωση το σκηνικό φωτίζει. 

Η χαρά σαν ένα πουλί που τα φτερά του ανοίγει 

πολύχρωμα` αν προλάβεις και το δεις, προτού πετάξει.

Όταν ανακάλυψα ότι μέσα μου είναι η Ζωή 

το κουβάρι ξεμπέρδεψα, σφιχτά κράτησα την κλωστή. 

Ακολουθώ τη Σελήνη` ας με ταξιδεύει 

το Αιώνιο τη μοναξιά μου συντροφεύει. 

"Έχε δύναμη, καρτέρα" από πού έρχεται αυτή η φωνή;

"Σιγά το κέλυφος ανοίγει, γίνεσαι η κάθε του ρωγμή".     

 "Σχημάτισε το καταφύγιο" σαν δύσκολο μου μοιάζει 

"άφησε την ψυχή σου ελεύθερη, και το μέσα σου αλλάζει"

   

Οι μικρές χαρές σ’ αλαφραίνουν, σαν παιδιών χέρια

στην καρδιά σ’ αγγίζουν, κι εσύ  λησμονάς την κάθε έγνοια.

 Άνοιξα τα μάτια μου, είδα τον Ήλιο να δύει 

η Ζωή είναι όμορφη, κι ας με πνίγει η θλίψη. 

Σε κάθε ανάσα μου κι ένα χρυσό φύλλο στο διάβα

αναγνωρίζω ότι αφήνω` κρατώ της Ζωής την ελπίδα.  

 "Ας μη παραδώσουμε τα όπλα", μου ψιθυρίζει 

μια φωνή "αντέχει το φρούριο της ελπίδας". 

 Κοιτώ τον ιστό της αράχνης καθώς τον υφαίνει 

στη γωνία του ταβανιού, η ελπίδα παραμένει. 

 

Αντηχώ στον χτύπο της καρδιάς, με το Παν ενώνομαι

τα πέτρινα μου σωθικά ραγίζουν, ξαναγεννιέμαι.  

Και λίγο λίγο να και η Άνοιξη ξεμυτίζει 

στων χελιδονιών το πέταγμα το παράθυρο ανοίγει. 

Το νερό και τον Ήλιο, να γεύομαι, τη θάλασσα

όλη η ενέργεια, χωρίς όρια, να με διαπερνά.      

 Πώς ο πόνος μέσα μου θα μαλακώσει, με των χεριών 

την κίνηση, τα ζωντανεύω, τη ψυχή μου ν' αγγίζουν. 

 Τον σπόρο που σου έλαχε φύτεψες και φρόντισες

κι ας μη φύτρωσε τίποτα, θαρραλέα τ' αντίκρισες. 

 Σύνδεση με τον κόσμο των Ιδεών

και ανάλογη ροή 

τίποτε άλλο 

και να η μουσική δημιουργείται 

-χωρίς σκέψη -

"Ξέρω τη μελωδία σου!"

Και όχι μόνο 

"Κόσμος μείγμα του μέτρου, 

του ρυθμού και της αρμονίας"

Εναρμόνιση με το σύμπαν 

και μόνο αρκεί! 

Όχι δεν θα μου πεις, αηδόνι, 

τι με περιμένει!

Δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω. 

Και πίσω από την κουρτίνα

έχω τη δύναμη 

να ανακαλύψω τι υπάρχει. 

Και τις νεράιδες

με τα μάτια μου θα δω.

Με μαύρα πέπλα

τον Ήλιο θα εμποδίσω. 

Με μια μου εντολή 

όλα τα κοκόρια θα σφαχτούν. 

Οι νεράιδες τον χρόνο θα μπερδέψουν.

Δεν θα προλάβουν να δώσουν κρασί κόκκινο

στο γιο του Εφτάμπουλου. 

Και ξύπνιος θα γίνει δικός μου!

 

ΤΟ ΦΑΡΑΓΓΙ ΤΟΥ ΦΟΝΙΑ 

Κάποτε σταυροφόρος 

μετά φεουδάρχης 

άρχοντα τον φώναζαν. 

Κι η καρδιά του σκίρτησε 

για την Πεντάμορφη του τόπου.

Και του τη δώσανε 

χωρίς να τη ρωτήσουν. 

Εκείνη τον Ανδρειωμένο 

αγαπούσε, έναν λεβέντη βοσκό. 

Τι να έκανε; Την πάντρεψαν 

με τον άρχοντα, δεν γινόταν αλλιώς. 

Και δυο παιδιά του έκανε. 

Μέχρι που έλαχε να ξανανταμώσει 

με τον Ανδρειωμένο. 

Έσμιγαν μέχρι που ο άρχοντας 

τους είδε. 

Ο Ανδρειωμένος από βέλος νεκρός. 

Η Πεντάμορφη πήδηξε στο ποτάμι και πνίγηκε. 

Και τα δυο παιδιά τα πέταξε ο πατέρας τους, 

από το παράθυρο, στο ποτάμι, πνίγηκαν και αυτά. 

 ΤΟ ΓΟΥΡΓΟΥΡΗΤΟ 

Μια βασιλοπούλα, 

αν ήθελε να σώσει τον αγαπημένο της

δέκα χιλιάδες κουβάρια νήμα 

έπρεπε να γνέσει

σε έναν μήνα. 

Μόνη της!

Αλλά είχε βοηθούς. 

Τις μονάκριβες μαλλιαρές τετράποδες

ειδικές στα κουβάρια. 

Ως δώρο σε όλο το είδος τους 

δόθηκε το γουργουρητό. 

Γουργουρίζουν 

και νιώθουν ότι ακούν 

τον ήχο από το αδράχτι. 

 ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΕ...

    Σκιαγμένη και τρεμάμενη, η Λάμπω, γερμένη στη γειτόνισσα ακούει 

έναν ήχο σαν να της έλεγε "Χάρη σε αυτήν, το γλύτωσες!"

 ΚΑΙ ΑΚΟΥΣΕ 

      Εκεί μες τα μισά της νύχτας η γειτόνισσα, μες τον ελαφρύ της 

ύπνο, ακούει κρικ!. Η πόρτα! 

    Ξυπνά τη μάνα "Λάμπω, Λάμπω" με τρεμουλιαστή φωνή. Για να μη τη 

δουν, το έβαλε στα πόδια. Μόνο τον λευκό της ίσκιο πρόλαβαν να δουν 

και σκιάχτηκαν. 

 ΓΕΙΤΟΝΙΣΣΑ Η ΓΝΩΣΤΡΙΑ

    Και ξαφνικά σκέφτηκε "Τώρα που θα λείπει ο άντρας μου, ας καλέσω 

εδώ τη γειτόνισσα. Να μην είμαι μόνη μου, πάλι.". Ήτανε, βλέπεις, πάλι 

έγκυος ("δίψυχος") και είχε κι ένα μωρό στην κούνια. Η γειτόνισσα της

κοιμόταν ελαφρά, είχε τη φήμη ότι άκουγε και τον πιο λεπτό ήχο.  

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ 

    

    Με το πρώτο φως της μέρας, η Λάμπω σηκωνόταν. Πήγαινε 

αμέσως στην κούνια του μωρού. Το έβρισκε νεκρό. Κάποιο 

περίεργο στοιχειό- τι να ήταν άραγε;- της το είχε πνίξει. 

Χωρίς να αφήσει πίσω του ούτε ίχνος! 

    

    Έτσι χάθηκαν τέσσερα παιδιά της προτού κλείσουν τα τέσσερα 

τους χρόνια. 

 Η ΛΑΜΠΩ

      Κάποτε ζούσε και δεν ζούσε η Λάμπω. Κάποια βράδια, ο

 άνδρας της, αγωγιάτης, ταξίδευε. Κάτι τέτοιες νύχτες ο άνδρας 

της   έλειπε και η Λάμπω ήταν μόνη. Κάτι θλιβερό και παράξενο  

αποκαλυπτόταν με το φως της μέρας. 

 Αστέρια είμαστε

με ονόματα- τίτλους 

που μας διακρίνουν 

μας δίνουν την αίσθηση 

ΕΓΩ

σε καταρράκτη απότομο 

και σε ποτάμι ορμητικό 

αν τύχει και βρεθείς

μη φοβηθείς 

σώος θα βγεις 

αρκεί να γίνεις Ένα με το νερό

Το φυλαχτό του Έρωτα 

κι οι δυο, με πάθος, ζητούσαν

τη φλόγα Του άσβηστη ποθούσαν. 

"Ναι είναι Μαγεία ο Έρωτας"

Εκείνη, στο Βορρά, με τα χέρια 

κυνηγά το δυνατότερο γεράκι 

το κρατά και στο Μάγο το φέρνει. 

Εκείνος στο Νότο κυνηγά και

φέρνει τον παντοδύναμο αετό. 

Ο μάγος τα δένει με δερμάτινες λωρίδες

"Για να δούμε πώς πετούν!"

Να πετάξουν δεν μπορούσαν 

παρά άρχισαν να ραμφίζουν 

το ένα το άλλο, θυμωμένα.

"Να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι"  

 

τρίτη μέρα

και το Μεγάλο Πνεύμα δημιουργεί 

τις πεταλούδες. 

Πανέμορφες! 

Τα δελφίνια

όλα τα πλάσματα 

όλα τα λουλούδια! 

Θαύμα! 

Καλεί τον άνθρωπο 

“Ό,τι έκανα έκανα. 

Έλα να τα συμπληρώσεις! 

Με σένα θα προχωρήσει η Δημιουργία! 

Έλα και νιώσε γαλήνη και ειρήνη 

και άπλωσε τις γύρω σου. ”.

 

    Κανείς τους δεν μπορεί να κάνει τίποτα! Μαζεύονται και κρατάνε το κεφάλι τους. Απόλυτη σιωπή. 

    Τότε προχωρά προς τη μέση του κύκλου ένα σκουλήκι άσχημο και σιχαμερό. Τους λέει τραυλίζοντας “Σας σας ε ε έχω τη λύ λυ λύση. Ού ου Ούτε τα λό για ου ου ούτε οι α α γρι γρ άδες κα κα καναν τι τι τίποτα. Θα θα θα το κά κα κα νουν τα τα τα γέ γε γε λια”. Του λέει η κουκουβάγια “Να πας, δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα”. Πάει το σκουλήκι, βρίσκει το βατράχι. Παραπατά και πέφτει. Χορεύει. Κάνει γκριμάτσες. Πάει να του μιλήσει και αρχίζει τα βα-βα-βα. Το βατράχι πάει να γελάσει, κρατιέται. Ώσπου σκάει σε κάτι γέλια. Κάθε ποτάμι, κάθε λίμνη, κάθε θάλασσα ξεπηδούν από το στόμα του. Το νερό πότιζει τη γη. Δέντρα και λουλούδια σιγά σιγά φυτρώνουν.

 

    Τα ζώα μαζεύονταν, να βρουν τι να κάνουν. “Πώς θα πάρουμε πίσω τα νερά της γης;”. Πώς να τον πείσουν; Πώς να τον αναγκάσουν;

    Πρώτα, πήγαν τα ζώα τα σοφά. Του λέει η κουκουβάγια  “Καλέ μου βάτραχε, σκέψου λίγο. Το νερό είναι πολύτιμο για όλους μας. Δώσε μας το πίσω. Δείξε λίγη καλοσύνη.” Ο βάτραχος με καμάρι πέρδεται.

 

    Μετά πήγαν τα ζώα τα ατρόμητα. Το λιοντάρι βρυχάται, του δείχνει τα νύχια του, τα δόντια του. Το βατράχι με τα τόσα νερά που είχε καταπιείψηλώνει και ψηλώνει. Πιο ψηλό και από τα βουνά! Κανείς δεν μπορεί να το φτάσει.

 

ΤΑ ΝΕΡΑ ΤΗΣ ΓΗΣ

    Κάποτε, ένας βάτραχος κατάπινε και κατάπινε. Κατάπινε ποτάμια, λίμνες, θάλασσες. Στο τέλος, κατάπιε όλα τα νερά της γης. Δεν άφησε ούτε σταγόνα. Όλα ξεράθηκαν. Τα ζώα μαράζωναν από το καημό τους. Τον βάτραχο δεν τον ένοιαζε τίποτα. Τα ζώα έλεγαν και έλεγαν τα παράπονά τους “Ούτε σταγόνα στα ποτάμια, ούτε φύλλο στα χωράφια.” Αυτός τους έδειχνε την κοιλιά του να φουσκώνει.  Τους έλεγε με καμάρι “να, εδώ μέσα είναι όλα τα νερά της γης”.

     Και έρχεται ο έβδομος χρόνος! Και ο φύλακας, να σου, και το θυμάται! Φέρνει το λουκούμι με φιστίκι. Το βλέπει ο βεζίρης και δεν πίστευε στα μάτια του. Τι να διαλέξει να φάει πρώτο; Το λουκούμι που τόσο λαχταρούσε ή τη σούπα με τα μαμούνια και το ξεροκόμματο. Έβαλε στην άκρη το λουκούμι, έτρωγε τη σούπα και ολοένα το κοιτούσε και το λαχταρούσε. Ένας ποντικός να σου τον! Αρπάζει το λουκούμι με φιστίκι. Τρέχει ο ποντικός. Τρέχει ο βεζίρης. Τον πιάνει από την ουρά. Φοβάται ο ποντικός και κατουρά πάνω στο λουκούμι. Το βλέπει ο βεζίρης μες τις τρίχες του ποντικού και όχι μόνο και βάζει κάτι γέλια τόσο δυνατά. Τα ακούει ο φύλακας έρχεται και τον ρωτά "Άνθρωπε μου, τρελάθηκες;"

    "Καλά είμαι, βρες τρόπο να ειδοποιήσεις τους δικούς μου να επιστρέψουν" του λέει ο βεζίρης. Έτσι κι έκανε ο φύλακας. Την άλλη μέρα μπαίνουν στη φυλακή στρατιώτες, οι πιο διαλεχτοί του χαλίφη. Σπάνε τις αλυσίδες και τον φέρνουν μπροστά στον χαλίφη. Και ο χαλίφης του λέει "Συγγνώμη, συγχώρησε με. Τους βρήκαμε τους συκοφάντες. Μάθαμε τι έγινε. Θα γυρίσεις στο σπιτικό σου και θα σε γεμίσω με τόσα πλούτη και σένα και τα παιδιά σου και τα παιδιά των παιδιών σου". Γύρισε στο αρχοντικό του. Εκείνη την ώρα έρχονται οι δικοί του και η γυναίκα του. Αγκαλιάζονται, φιλιούνται. Όταν μένουν μόνοι, η Φατιμά τον ρωτά "Πριν από χρόνια μας ζήτησες να φύγουμε αμέσως. Να φύγουμε κρυφά. Και τώρα πάλι μας κάλεσες να γυρίσουμε". "Ναι, Φατιμά", της λέει ο βεζίρης, "το θυμάσαι το δαχτυλίδι στο χαμάμ. Όλα έδειχναν ότι είχε χαθεί και, όμως βρέθηκε πάνω στο σαπούνι. Τότε ήξερα ότι η τύχη μου δεν μπορούσε άλλο να γίνει καλύτερη. Τώρα στη φυλακή που τόσα χρόνια λαχταρούσα ένα λουκούμι με φιστίκι να σου το μπροστά μου. Το αρπάζει ένας ποντικός. Το χάνω κι αυτό και τότε νιώθω ότι η τύχη μου δεν μπορούσε να γίνει χειρότερη". 

    Την άλλη μέρα, αξημέρωτα, στρατιώτες μπήκανε στο σπίτι του βεζίρη. Τον αλυσοδέσανε. Τον σύρανε μπροστά στον χαλίφη. Ο χαλίφης του φωνάζει θυμωμένος "Είσαι ένοχος εσχάτης προδοσίας. Θέλησες να με σκοτώσεις! Ρίξτε τον στο πιο σκοτεινό κελί!" Ο βεζίρης τον παρακαλεί "Είμαι αθώος. Σου είμαι πιστός. Με συκοφάντησαν." Ο χαλίφης δεν άκουγε τίποτα. Φώναζε και ξαναφώναζε "Στο πιο σκοτεινό κελί!".

    Τον έριξαν στο πιο σκοτεινό κελί, στο πέμπτο πάτωμα κάτω από τη γη! . Μέσα στο σκοτάδι και τη σκόνη. Μέσα στις αράχνες και τους ποντικούς. Μέσα στη σκόνη. Μέσα στη μοναξιά. 

    Τον πρώτο χρόνο έλεγε "Δεν είναι αλήθεια! Ένα κακό όνειρο βλέπω".   Το δεύτερο, θυμώνει και χτυπά το κεφάλι του στον τοίχο. Τον τρίτο, κάθεται όλη μέρα σε ένα σκαμνί και κοιτά το πάτωμα. Τον τέταρτο, σκουπίζει και ξανασκουπίζει, αλλά πού να φύγουν η σκόνη, οι αράχνες και οι ποντικοί. 

    Τον πέμπτο, τον πιάνει μια παράξενη λαχτάρα! Όχι για τη γυναίκα του. Όχι για τα μεγαλεία τα παλιά. Αλλά για ένα τόσο δα μικρό λουκούμι με φιστίκι. Όλα γύρω του τα έβλεπε σαν ένα λουκούμι με φιστίκι. Τη σκόνη παντού γύρω του σαν τη ζάχαρη άχνη. Τη μούχλα σαν το πράσινο φιστίκι. 

    Παρακαλούσε τον φύλακα. Μα ο φύλακας όλο και το ξεχνούσε. 

Λουκούμι με φιστίκι σε δική μου εκτέλεση! 
 

Τον δρόμο μας τον φτιάχνουμε 

(Διασκευή)