Η Σουσουράδα

    Η καημένη η σουσουράδα ήθελε να πετάξει πίσω στη φωλιά της , στα μικρά της. Μα χωρίς ουρά, δεν μπορούσε. 

    Κλαίει και παρακαλά “ Δώσε μου, γριά, την ουρά μου, να πάω στα παιδιά μου!” “Δεν στη δίνω, δεν στη δίνω”. Και πάλι η σουσουράδα “ Δώσε μου, γριά, την ουρά μου, να πάω στα παιδιά μου!”. Μουρμούριζε “Πίσω στα παιδιά μου, θέλω πίσω την ουρά μου”. Ε με τα πολλά τα παρακάλια και τα μουρμουρητά, της λέει η γριά “Θα στη δώσω, φέρε μου πρώτο ένα φουστάνι. ” 

    Τρέχει στη μοδίστρα και της λέει “Δώσε μου, ράφτρα μου καλή, φουστάνι κι εγώ φουστάνι της γριάς , κι η γριά σε μένα την ουρά μου, για να πάω πίσω στα παιδιά μου!”. Της λέει η ράφτρα “- Σου δίνω φουστάνι, φέρε μου πρώτα πανί από την υφάντρα”.     

    Τρέχει στην υφάντρα “Πίσω στα παιδιά μου, θέλω πίσω την ουρά μου” και παρακαλεί “Δώσε μου, υφάντρα μου καλή, πανί κι εγώ πανί της ράφτρας, κι η ράφτρα σε μένανε φουστάνι, κι εγώ φουστάνι της γριάς, κι η γριά σε μένα την ουρά μου, για να πάω πίσω στα παιδιά μου!”. Της λέει η υφάντρα “Σου δίνω εγώ πανί, φέρε μου πρώτα κλωστή για να υφάνω.” 

    Τρέχει η σουσουράδα να φέρει κλωστή “Πίσω στα παιδιά μου, θέλω πίσω την ουρά μου”, βρίσκει μια κοπελιά να γνέθει και την παρακαλεί “ Δωμ’, κοπελιά μου όμορφη, κλωστή κι ’γω κλωστή στην υφάντρα, κι υφάντρα μένανε πανί, κι εγώ πανί της ράφτρας, κι η ράφτρα σε μένανε φουστάνι, κι εγώ φουστάνι της γριάς, κι η γριά σε μένα την ουρά μου, για να πάω πίσω στα παιδιά μου!”. Της λέει η κοπελιά “Φέρε μου πρώτα μαλλί”. 

    Τρέχει πάλι η σουσουράδα “Πίσω στα παιδιά μου, θέλω πίσω την ουρά μου”, βρίσκει ένα αρνάκι και το παρακαλεί “- Δώσε μου, αρνάκι μου καλό, μαλλί, κι εγώ μαλλί της κοπελιάς, κι η κοπελιά σε μένανε κλωστή , κι ’γω κλωστή στην υφάντρα, κι υφάντρα μένανε πανί, κι εγώ πανί της ράφτρας, κι η ράφτρα μένανε φουστάνι, κι εγώ φουστάνι της γριάς, κι η γριά σε μένα την ουρά μου, για να πάω πίσω στα παιδιά μου!”. Τη λυπήθηκε το αρνάκι και της έδωσε μαλλί. 

    Παίρνει το μαλλί, το φέρνει στην κοπέλα, παίρνει την κλωστή, την φέρνει στην υφάντρα, παίρνει το πανί, το φέρνει στη ράφτρα. Και παίρνει το φουστάνι και το πάει στη γριά. “Πίσω στα παιδιά μου, θέλω πίσω την ουρά μου”. Και παίρνει πίσω την ουρά της. Πετά αμέσως ψηλά, πίσω στη φωλιά της, πίσω στα μικρά της. 

 

Η Σουσουράδα

    Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια γριά. Ζούσε σ’ ένα σπιτάκι στην άκρη του χωριού. Ένα πρωινό, με το πρώτο ροζ της αυγής, σηκώνεται. Ανοίγει το παράθυρο της και τι να δει. Η αυλή είχε γεμίσει φύλλα από τα δέντρα. Εκείνη τη νύχτα φυσούσε δυνατά, μα πολύ δυνατά. Αρπάζει την σκούπα της και βγαίνει. Σκουπίζει από δω, σκουπίζει από κει. Τα έκανε ένα σωρό εκεί στην άκρη της αυλής. Πάει να φέρει το φαράσι της.

    Μα σε εκείνη την αυλή, εκεί ψηλά σε ένα δέντρο είχε και μία σουσουράδα την φωλιά της. Με το που φεύγει η γριά κατεβαίνει η σουσουράδα. Σκαλίζει από δω σκαλίζει από κεί να βρει ένα σκουληκάκι, μια τόσο δα μικρή κάμπια να την πάει στα μικρά της. Σκαλίζοντας σκόρπισε τα φύλλα. Γυρίζει η γριά με το φαράσι, τα βλέπει και φωνάζει “Ποιος σκόρπισε τα φύλλα;”. Φυσικά και κανείς δεν της είπε. Παίρνει πάλι την σκούπα της. Και να τα πάλι τα φύλλα ένα σωρό. Πάει να φέρει ένα τσουβάλι να τα βάλει μέσα.

    Και να την πάλι τη σουσουράδα, με μια βουτιά, φτάνει στα φύλλα και σκαλίζει από δω σκαλίζει από κει. Βρήκε κάτι τόσο δα μικρό, σκουληκάκι θα ήταν, να το πάει στα παιδιά της. Γυρίζει η γριά με το τσουβάλι, τα βλέπει, φωνάζει πάλι “Ποιος σκορπά τα φύλλα;”. Κανείς δεν της μιλά. Με την σκούπα της τα κάνει ένα σωρό. Και πάει και κρύβεται πίσω από ένα δέντρο. Βλέπει πάλι την σουσουράδα να πετά κατευθείαν στον σωρό, να σκαλίζει από δω να σκαλίζει από κει. Στις μύτες των ποδιών της πάει σιμά της. Της αρπάζει την ουρά. Και χραπ κόβεται η ουρά.

    Κάποτε, ένας ξεχωριστός και τεράστιος μουσικός, κλεισμένος στο δωμάτιο του, απορροφημένος μέσα στις νότες, έγραφε τη νέα του παρτιτούρα. Ξάφνου μπροστά του, με τη σκούπα της, η γυναίκα που καθάριζε το σπίτι του. Τι να πει κι αυτή; Τον ρωτά "Αλήθεια, χρόνια ήθελα να σας ρωτήσω, γράφετε, όλο γράφετε, τι σας δίνει έμπνευση;". "Από τα πάντα" της λέει. "Δηλαδή;", ρωτά αυτή με έντονη απορία. "Ακόμη και από εσένα και τον ήχο που κάνεις καθώς σκουπίζεις, αυτό το διαρκές τα τατα. Θα γίνει η έναρξη της συμφωνίας που τώρα γράφω και με διέκοψες". 

https://www.youtube.com/watch?v=fOk8Tm815lE

Ludwig Van Beethoven's 5th Symphony in C Minor

 

 

Και μια φωνή λέει "ε και από την ομορφιά τι μένει;"

Και μία άλλη της απαντά "και μόνο που την είδες είσαι ευλογημένη". 

Και επικράτησε σιωπή! 

 

"Η ψυχή είναι γεμάτη από αστέρια που πέφτουν"

Αστέρι η κάθε στιγμή που αμέσως περνά στο πριν. 

Αστέρι η κάθε λαχτάρα που ξεχνιέται με τον καιρό. 

Αστέρι το κάθε όνειρο που  χάνει τις αποχρώσεις του. 

Αστέρι η κάθε ανάμνηση που συνεχώς αλλάζει στη μνήμη μας. 

Αστέρια που πέφτουν και γονιμοποιούν το Σύμπαν.