Ο ΣΠΟΡΟΣ

    Κάποτε όταν ζούσα στην καρδιά μιας φραγκοσυκιάς , άκουσα ένα μικρό σκληρό σπόρο να της λέει «Κάποια μέρα, παπουτσοσυκιά, θα γίνω ένα δέντρο πιο ψηλό και πιο περήφανο από σένα! Ο ήλιος θα φεγγοβολά στα φυλλοκλάδια μου!» Ένας άλλος σπόρος λέει «Κάποτε τα ίδια έλεγα κι εγώ στη συκιά μας, αλλά βλέπεις ότι ακόμη δεν...» Και ακούγεται από έναν τρίτο σπόρο «Κάθε νιος όνειρα μεγάλα κάνει, μα σαν γεράσει μυαλό βάζει». Και να ο τέταρτος «Χρειάζονται και τα όνειρα!» Ο πέμπτος «Ας νομίζουμε ότι είμαστε ό,τι θέλουμε!» Ο έκτος τον ρωτά «Και ό,τι νομίζουμε θα είμαστε;». Και τι δεν θα μιλούσε ο έβδομος «Ο καθένας μας ξέρει ποιος είναι και ας μην έχει τις λέξεις να το πει.; Ήταν να μην αρχίσει η κουβέντα και σταματημό δεν είχε. Ο ένας μιλούσε μετά τον άλλον, δεν είμαι σίγουρος ότι είχαν ακούσει τι είχε πει ο προηγούμενος. Πόσες φωνές, μα πόσες, μα όσες, όλες μόνες τους μιλούσαν. Δεν γινόταν αλλιώς, μετακόμισα σε μία αγριοσυκιά. Θα λουλουδιάσω, μακριά από πολυλογάδες!