Γιατί οι νυχτερίδες κρέμονται ανάποδα; 

    Στα πρώτα χρόνια συγκρότησης του κόσμου, τόσο παλιά, ο 

Δημιουργός είπε σε όλα τα πλάσματα "Αμέτε να ανακαλύψετε 

έναν τόπο που θα το νιώσετε σπιτικό σας! Τόσα όμορφα μέρη 

υπάρχουν!" Δεν έψαξαν πολύ, εύκολα ανακάλυψαν το σπιτικό 

τους. Αμέσως οργάνωσαν γιορτή. Νύχτα σε ξέφωτο!

    Μαθαίνουν οι νυχτερίδες για τη γιορτή. Ενθουσιάζονται, 

βουρτσίζουν τη γούνα τους, γυαλίζουν τα φτερά τους. 

Πηγαίνουν και κάθονται στα κλαδιά ενός δέντρου, εκεί στο 

ξέφωτο. Βλέπουν τα άλλα πλάσματα να παίζουν μουσικά όργανα, 

να χορεύουν, να τραγουδούν, να τρώνε και να πίνουν. Βλέπουν 

μία ζέβρα, την καλησπερίζουν και της λένε "Όμορφη η γιορτή 

μας!". Της λέει η ζέβρα "Δεν είναι για σας! Εσείς δεν είστε 

σαν και μας, δεν είστε ζώα!".   Οι νυχτερίδες της δείχνουν 

τη γούνα και τα δόντια τους και της λένε "Ορίστε και εμείς 

είμαστε όπως εσείς."

    "Δεν είστε όπως εμείς, δεν είστε ζώα! Φύγετε προτού σας 

στουμπήξουμε και σας εξαφανίσουμε", φωνάζει η ζέβρα. Οι  

νυχτερίδες κλαίνε και κλαίνε. Τα δάκρυα τους ποτάμια έρρεαν 

στη γούνα τους. Έφταναν μέχρι κάτω στα πόδια τους και αυτές 

γλιστρούσαν. Τι να έκαναν; Κρεμάστηκαν ανάποδα από τα 

κλαδιά, να τρέχουν τα δάκρυα τους κατευθείαν στο χώμα. 

Καταδικασμένες να είναι μόνες, μακριά από τα άλλα ζώα, να 

βγαίνουν μόνο τη νύχτα και να κρέμονται ανάποδα.