Σ' άκρη του δρόμου
ξεμυτίζει τσης χαράς
το κοκκινάδι.

ΤΟ ΚΟΛΟΚΥΘΑΚΙ

Είδα ένα περιβόλι. Χαρά θεού! Είχε ένα δέντρο ψηλό, ίσαμε εκεί. Με φύλλα καταπράσινα. Ανέβηκα, κατέβηκα, ξανανέβηκα. Θαύμα! Είχε και λαχανικά -ντομάτες, κολοκύθια, μαρούλια- νόστιμα. Πεντανόστιμα.

Δεν ήταν όλα τέλεια. Το δέντρο και τα λαχανικά δεν τα πήγαιναν πολύ καλά. Το δέντρο έβλεπε τα λαχανικά να πληθαίνουν και σκεφτόταν “Ορίστε που πηγαίνει το νερό, αυτά το πίνουν”. Τα λαχανικά έβλεπαν το δέντρο να ψηλώνει και έλεγαν “Το είδατε πόσο ψήλωσε. Μας πίνει όλο το νερό”. Αποφάσισαν να βάλουν τα δυνατά τους και να πίνουν όλο το νερό. Το δέντρο άρχισε να μικραίνει. Τα κλαδιά του να ξεραίνονται. Τώρα τα λαχανικά δεν είχαν πια από πάνω τους τη δροσερή σκιά του δέντρου. Ο ήλιος τα έκαιγε. Ο κηπουρός τα έβλεπε και δεν ήθελε πια να τα ποτίζει “Κοίτα πώς έγιναν”.

Ένα τόσο δα μικρό κολοκυθάκι πείσμωσε. “Θα γίνω πολύ όμορφο”. Μεγάλωνε και ομόρφαινε. Ο κηπουρός το πρόσεξε “Κοίτα πόσο όμορφο έγινε και μάλιστα χωρίς νερό”. Τα πότιζε ξανά. Το δέντρο και τα λαχανικά ήξεραν ότι το νερό ήταν πολύτιμο για όλους τους. Και έγιναν φίλοι.

Αφήγηση του στο Κέντρο Παιδικής Δημιουργίας Παχιανών 26/4

Σπάνιοι ακροατές 

Η ΠΤΕΡΝΑ

Τι συμφορά, ενώ είσαι γεννημένος

από μητέρα θεά- νηρηίδα-
η πτέρνα σου η ανθρώπινη

την αιωνιότητα να σε αρνείται`

να τρέμεις με σκέψεις θανατερές,

με τα δακρυσμένα μάτια της μάνας,

με το ολιγόχρονο που οδεύει προς τη λήξη.

Και τι φρικτές οι στιγμές που ενδίδεις,
(οι στιγμές που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
οι στιγμές που σου θυμίζουν

πως άνθρωπος είσαι κι εσύ

γεμάτος μίση και πάθη.

Αν στην αιωνιότητα είχε βυθιστεί

κι η πτέρνα συνάμα με ολάκερο το κορμί σου.

Αν η γεύση και η όσφρηση σου

χαίρονταν μοναχά το θείο.

Και τώρα πώς να τα δεχτείς με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
το μυρωδάτο βοτάνι της αθανασίας,
το αιώνιο νερό της τρομερής της λίμνης.
Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο στρατηλάτης,
αυτά πού θα τα βρεις στη ξένη γη·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.

ΕΝΑ ΧΡΩΜΑ

Πώς γίνεται ν’ αγαπάς

-μονάχα-

ένα χρώμα

Κι όμως γίνεται

Αν είναι το χρώμα των ματιών της

Αν είναι η θάλασσα στην κορύφωση

Αν είναι ο ουρανός με του ήλιου την κύρτωση

Ναι ένα χρώμα

Ο ουρανός

Η θάλασσα

Τα μάτια της

ΤΟ ΜΠΛΕ

Το ένα και μοναδικό μπλε

Το μπλε που έχουν

όσα αγαπώ

International Klein Blue

ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ ΑΣΠΡΗ ΓΡΑΜΜΗ

Κάποτε

ένα παιδί στον ουρανό

είδε μία λεπτή άσπρη γραμμή

Προχωρούσε           έγραφε και έσβηνε

Μυστήριο μέγα

Στυλώθηκε στύλωσε και τα μάτια του

Για ώρα η γραμμή έγραφε      και έσβηνε

Μίκραινε Μίκραινε 

Στο τέλος έσβησε

οριστικά

Δεν σκέφτηκε

Ούτε τη θεώρησε ως σημάδι

Θα ήθελε να τη ξαναδεί

Από τότε

κοιτά ψηλά τον ουρανό

Η ΠΕΤΡΑ ΔΕΝ ΠΕΤΡΩΝΕΙ

Η πέτρα στο ρέμα χαράζει

-μια ρωγμή αδιόρατη-.

Ξέγνοιαστη.

Ροή ατέρμονη.

Χωρίς τέλος.

Με πόθους παράθυρα

-ανοίγματα-

για των φυτών τα αρώματα

για των αηδονιών τα άσματα.

Μια αχτίνα

με τον Ήλιο τη δένει.

Αγκαλιά σε φως.

Χρυσαφένια.