ΤΟ ΚΟΛΟΚΥΘΑΚΙ

Είδα ένα περιβόλι. Χαρά θεού! Είχε ένα δέντρο ψηλό, ίσαμε εκεί. Με φύλλα καταπράσινα. Ανέβηκα, κατέβηκα, ξανανέβηκα. Θαύμα! Είχε και λαχανικά -ντομάτες, κολοκύθια, μαρούλια- νόστιμα. Πεντανόστιμα.

Δεν ήταν όλα τέλεια. Το δέντρο και τα λαχανικά δεν τα πήγαιναν πολύ καλά. Το δέντρο έβλεπε τα λαχανικά να πληθαίνουν και σκεφτόταν “Ορίστε που πηγαίνει το νερό, αυτά το πίνουν”. Τα λαχανικά έβλεπαν το δέντρο να ψηλώνει και έλεγαν “Το είδατε πόσο ψήλωσε. Μας πίνει όλο το νερό”. Αποφάσισαν να βάλουν τα δυνατά τους και να πίνουν όλο το νερό. Το δέντρο άρχισε να μικραίνει. Τα κλαδιά του να ξεραίνονται. Τώρα τα λαχανικά δεν είχαν πια από πάνω τους τη δροσερή σκιά του δέντρου. Ο ήλιος τα έκαιγε. Ο κηπουρός τα έβλεπε και δεν ήθελε πια να τα ποτίζει “Κοίτα πώς έγιναν”.

Ένα τόσο δα μικρό κολοκυθάκι πείσμωσε. “Θα γίνω πολύ όμορφο”. Μεγάλωνε και ομόρφαινε. Ο κηπουρός το πρόσεξε “Κοίτα πόσο όμορφο έγινε και μάλιστα χωρίς νερό”. Τα πότιζε ξανά. Το δέντρο και τα λαχανικά ήξεραν ότι το νερό ήταν πολύτιμο για όλους τους. Και έγιναν φίλοι.

Αφήγηση του στο Κέντρο Παιδικής Δημιουργίας Παχιανών 26/4

Σπάνιοι ακροατές