Η ΠΤΕΡΝΑ

Τι συμφορά, ενώ είσαι γεννημένος

από μητέρα θεά- νηρηίδα-
η πτέρνα σου η ανθρώπινη

την αιωνιότητα να σε αρνείται`

να τρέμεις με σκέψεις θανατερές,

με τα δακρυσμένα μάτια της μάνας,

με το ολιγόχρονο που οδεύει προς τη λήξη.

Και τι φρικτές οι στιγμές που ενδίδεις,
(οι στιγμές που αφέθηκες κ’ ενδίδεις),
οι στιγμές που σου θυμίζουν

πως άνθρωπος είσαι κι εσύ

γεμάτος μίση και πάθη.

Αν στην αιωνιότητα είχε βυθιστεί

κι η πτέρνα συνάμα με ολάκερο το κορμί σου.

Αν η γεύση και η όσφρηση σου

χαίρονταν μοναχά το θείο.

Και τώρα πώς να τα δεχτείς με απελπισία
αυτά τα πράγματα που δεν τα θέλεις.
Άλλα ζητεί η ψυχή σου, γι’ άλλα κλαίει·
το μυρωδάτο βοτάνι της αθανασίας,
το αιώνιο νερό της τρομερής της λίμνης.
Aυτά πού θα σ’ τα δώσει ο στρατηλάτης,
αυτά πού θα τα βρεις στη ξένη γη·
και τι ζωή χωρίς αυτά θα κάμεις.