Ευτυχία είναι...

που το φορτίο μου είναι ελαφρύ

να χαρίζω το περιττό

να πατώ ελαφρά στη γη

που μου αρκούν αυτά που έχω

που εγώ ρυθμίζω την πυξίδα μου

που η βαλίτσα μου δεν εμποδίζει το ταξίδι μου

που, όταν δεν κυνηγώ την ευτυχία, έρχεται και με εκπλήσσει

που και σε βάλτο να πέσω θα αναδυθώ καθαρός

ν’ ανοίγω το “σεντούκι” μου και να του επιτρέπω να ανασάνει

που στο σακίδιο-πλάτη μου κουβαλώ μόνο όσα επιθυμώ

που και σε φλόγες να πέσω θα με σώσω

που κάποια στιγμή χωρίς βιασύνη θα πλησιάσω το αίνιγμα της ζωής

που δεν λυγίζω πια από τη θλίψη

να κλείνω μία πόρτα πίσω μου και χαμογελώντας να αναθυμάμαι

να προχωρώ στη δική μου τεθλασμένη

να κρατώ τα μάτια μου ανοιχτά

να παρατηρώ προς τα που δείχνει η πυξίδα μου

να ξέρω γιατί ξυπνώ κάθε πρωί

ν’ ανοίγω τη βαλίτσα μου και να μοιράζομαι τα υπάρχοντά μου

να κουβαλώ πρόθυμα το φορτίο μου, ακόμη και όταν με βαραίνει

να σαλπάρω με τα πανιά της φαντασίας ανοιχτά

που με λίγη τόλμη διασαλεύω τα σύνορα του πιθανού

να μη φοβάμαι να κοιτάξω το μετά

να μη φοβάμαι να κοιτάξω το κενό

να μη με τρομάζει η άγνωστη γη

να σιγοσφυρίζω το δικό μου τραγούδι

να κινούμαι στο ρυθμό της δικής μου μελωδίας