ΑΠΟΛΕΙΠΕΙΝ Ο ΘΕΟΣ ΔΗΜΗΤΡΑ

Σαν έξαφνα ώρα μεσημεριού ενεφάνη

μελαψός νεαρός να περνά

με γραμμές μεθυστικές-

την ομορφιά σου που ενδίδει πια, τα νιάτα σου

που σε χαιρετάν, τις ερωτικές ματιές σου

κι όλες τους πλάνες, μη ανωφέλετα θρηνήσεις

Σαν έτοιμη από καιρό, σα θαρραλέα,

αποχαιρέτα την, την κορμοστασιά που προσπερνά

Προπάντων να μη γελασθείς, μην πεις πως ήταν

θεός, πως απατήθηκεν η όρασή σου`

φρούδες παρηγοριές τέτοιες μη καταδεχτείς

Σαν έτοιμη από καιρό, σα θαρραλέα,

σαν που ταιριάζει σε που αξιώθηκες τέτοια κορμιά,

άνοιξε καλά τα βλέφαρά σου,

κι ιδές με συγκίνηση, αλλ’ όχι

με των πλουσίων τα θέλγητρα,

ως τελευταία απόλαυση το κορμί,

τους εξαίσιους μυς του απόκρυφου,

και αποχαιρέτα την,

την κορμοστασιά που προσπερνά