Ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ

      Σε ένα ακρωτήρι μακρινό, οι άνθρωποι είχαν μάθει να φέρονται καλά στον κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από το ποιος ήταν. Ή από που ερχόταν. Στους πρόσφυγες πρόσφεραν άσυλο, μέχρι και φιλοξενία θα λέγαμε. Φτάνουν λοιπόν κάποιοι από πολύ μακριά. Τους καλοδέχονται, έτσι έχουν μάθει. Τους ζητούν να ζήσουν μαζί τους. Και αυτοί με χαρά δέχονται. Τους λένε μάλιστα “Καλώς ήρθατε! Διαλέξετε όποιο μέρος σας αρέσει να μείνετε”. Κοιτούν γύρω, τριγύρω. Διαλέγουν το μέρος που το έβρεχε σχεδόν η θάλασσα. Το μέρος με το φοίνικα. “Αυτό θέλουμε, ο φοίνικας μας θυμίζει την πατρίδα.” Όλοι ήταν ευχαριστημένοι. Μέχρι που μια μέρα οι πρώτοι κάτοικοι σκέφτηκαν “Να διαφυλάξουμε τα δικά μας δέντρα. Ο φοίνικας δεν είναι δικός μας. Είναι δέντρο που ήρθε από άλλα μέρη. Να τον ξεριζώσουμε.” 

      Πάνε σε εκείνο το μέρος του φοίνικα και ανακοινώνουν “Θα ξεριζώσουμε το φοίνικα”. Και αυτοί τους λένε “Με τίποτα. Ο φοίνικας σημαίνει τα πάντα για μας. Είναι ο λόγος που είμαστε εδώ!”. Άρχισαν να μην είναι όλοι ευχαριστημένοι.

ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ ΘΑ ΗΤΑΝ

Ο Γουλιέλμος του Καμπεστάν αγάπησε γυναίκα

-που δεν έπρεπε να αγαπήσει -

του Ραϊμόν του Ρουσιγιόν

του άγριου Ραϊμόν,

του αιματοβαμμένου την ομόκλινη.

Ο έρωτας το θάνατο του φέρνει.

Δεν φοβήθηκε και να τραγουδήσει

“Το πάθος και τον πόνο μου βαστώ
και ό,τι ο έρωτας προσφέρει.
Σ’ οδύνες και σε πόθο δυνατό
πόσο το πρόσωπό μου ωχραίνει
Όμως κι´ αν ήταν γέρος να γενώ
και άσπρος στο χρώμα, σαν το χιόνι,
για Εκείνη θα ήταν. Δεν βογγω’.”

Και πράγματι βογκητό δεν ακούσθηκε,

όταν ο Ραϊμόν το κεφάλι του έκοβε

“έτσι πια δεν θα τη σκέφτεσαι”

την καρδιά του ξερίζωνε

“έτσι πια δεν θα πονάς για χάρη της

- με πιπεράκι θα νοστιμίσει,

παρά ήταν γλυκιά,-

για Εκείνη ήταν και θα είναι!

Και τη γλώσσα θα πρεπε, αλλά στην αφήνω να τραγουδάς κι εκεί που πας”

Τη γυναίκα του σε γεύμα καλεί

“Και κείνη πήγε κατά το παράθυρο και γκρεμίστηκε

Στο μεταξύ, στο μεταξύ τα χελιδόνια θρηνούσαν: Ityn!

<Είναι στο πιάτο του Cabestan η καρδιά.>

<Είναι στο πιάτο του Cabestan η καρδιά;>

Κανένα καρύκευμα, κανένα άρωμα

δεν μπορούσε να την ζωντανέψει.

Μια μέρα

ο παππούς μου έλεγε μια ιστορία

για το δάσκαλό του,

τον Μπαάλ Σσεμ Τοβ.

Ξέρετε..

ο Μπαάλ Σσεμ Τοβ πηδούσε και χόρευε

την ώρα που προσευχόταν.

Έτσι...

κι ο παππούς μου σηκώθηκε όρθιος.

Χόρευε και πηδούσε.

Ξέχασα να σας πω..

ο παππούς μου ήταν κουτσός.

Το πάθος..

Η αγάπη του για το δάσκαλο..

Να δείξει πως έκανε ο Μπαάλ Σσεμ Τοβ..

Δεν κούτσαινε πια.

                                                   Che fece… il gran rifiuto

                                                                  k. p. kavafis

Pietro da Morrone

   Κάποτε -έχουν περάσει πολλά πάρα πολλά χρόνια από τότε- σ’ ένα μακρινό βουνό ζούσε ένα γεροντάκι – ερημικά και ασκητικά. Άλλοι τον λέγανε “άγιο”, άλλοι τον λέγανε “προφήτη”. Όλοι τον θέλανε, έκανε, λένε, θαύματα.

    Ο Μέγας Πάπας της Ρώμης είχε πεθάνει και ψάχνανε καινούργιο. Στη σύναξη τους οι δύο παρατάξεις είχαν τσακωθεί, είχαν σχεδόν βριστεί. Παρ’ ολίγο να γίνει μεγάλο κακό, λένε. Δεν είχαν βρει τον Πάπα. “Εμ εκείνο το γεροντάκι”, άρχισαν πολλοί να λένε. “Δεν ξέρει και πολλά... καλό θα’ ναι.” “Καλός και εύκολα θα κάνει ό,τι του ζητάμε”.

    Το μαθαίνει ο γέροντας. Το βάζει στα πόδια. Να κρυφτεί.... Αμ που το ήθελε η μοίρα του να γίνει Πάπας. Μέχρι και το όνομα του άλλαξαν... “Ε, όχι και Πέτρος... Σελεστίνος ο Πέμπτος”. “Ναι αυτό είναι όνομα.” Ένιωθε άλλος, κομμένος και ραμμένος στα σχέδια τους. Όπως αυτοί τον θέλανε. Δεν άντεξε... τράβηξε για τις ερημιές. Ο επόμενος Πάπας καμάρωνε “τέτοιος που’ ταν... ας πάει να σαπίζει”.

ΟΦΙΟΥΧΑ

Όφεων πλήρης

Όφεις γεννά

Όφεις τρέφει

Όφεις πατά

για ν' ανέβει

για να ολισθήσει

για να παίξει

για να χαρεί

Οφιούχα είν’ η ζωή

Φίδι είν’ η ζωή

δέρμα αλλάζει

και συνεχίζει

ν’ ανεβαίνει

να κατεβαίνει

να έρπει

να σέρνει

Φίδι είν’ η ζωή

κύκλους κάνει

γύρω από την ουρά της

άλλοτε με φως

άλλοτε με σκότος 

                                           Τάσος Μαντζαβίνος, Το παιχνίδι, το «Φιδάκι»