Che fece… il gran rifiuto

                                                                  k. p. kavafis

Pietro da Morrone

   Κάποτε -έχουν περάσει πολλά πάρα πολλά χρόνια από τότε- σ’ ένα μακρινό βουνό ζούσε ένα γεροντάκι – ερημικά και ασκητικά. Άλλοι τον λέγανε “άγιο”, άλλοι τον λέγανε “προφήτη”. Όλοι τον θέλανε, έκανε, λένε, θαύματα.

    Ο Μέγας Πάπας της Ρώμης είχε πεθάνει και ψάχνανε καινούργιο. Στη σύναξη τους οι δύο παρατάξεις είχαν τσακωθεί, είχαν σχεδόν βριστεί. Παρ’ ολίγο να γίνει μεγάλο κακό, λένε. Δεν είχαν βρει τον Πάπα. “Εμ εκείνο το γεροντάκι”, άρχισαν πολλοί να λένε. “Δεν ξέρει και πολλά... καλό θα’ ναι.” “Καλός και εύκολα θα κάνει ό,τι του ζητάμε”.

    Το μαθαίνει ο γέροντας. Το βάζει στα πόδια. Να κρυφτεί.... Αμ που το ήθελε η μοίρα του να γίνει Πάπας. Μέχρι και το όνομα του άλλαξαν... “Ε, όχι και Πέτρος... Σελεστίνος ο Πέμπτος”. “Ναι αυτό είναι όνομα.” Ένιωθε άλλος, κομμένος και ραμμένος στα σχέδια τους. Όπως αυτοί τον θέλανε. Δεν άντεξε... τράβηξε για τις ερημιές. Ο επόμενος Πάπας καμάρωνε “τέτοιος που’ ταν... ας πάει να σαπίζει”.