ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΗ ΘΑ ΗΤΑΝ

Ο Γουλιέλμος του Καμπεστάν αγάπησε γυναίκα

-που δεν έπρεπε να αγαπήσει -

του Ραϊμόν του Ρουσιγιόν

του άγριου Ραϊμόν,

του αιματοβαμμένου την ομόκλινη.

Ο έρωτας το θάνατο του φέρνει.

Δεν φοβήθηκε και να τραγουδήσει

“Το πάθος και τον πόνο μου βαστώ
και ό,τι ο έρωτας προσφέρει.
Σ’ οδύνες και σε πόθο δυνατό
πόσο το πρόσωπό μου ωχραίνει
Όμως κι´ αν ήταν γέρος να γενώ
και άσπρος στο χρώμα, σαν το χιόνι,
για Εκείνη θα ήταν. Δεν βογγω’.”

Και πράγματι βογκητό δεν ακούσθηκε,

όταν ο Ραϊμόν το κεφάλι του έκοβε

“έτσι πια δεν θα τη σκέφτεσαι”

την καρδιά του ξερίζωνε

“έτσι πια δεν θα πονάς για χάρη της

- με πιπεράκι θα νοστιμίσει,

παρά ήταν γλυκιά,-

για Εκείνη ήταν και θα είναι!

Και τη γλώσσα θα πρεπε, αλλά στην αφήνω να τραγουδάς κι εκεί που πας”

Τη γυναίκα του σε γεύμα καλεί

“Και κείνη πήγε κατά το παράθυρο και γκρεμίστηκε

Στο μεταξύ, στο μεταξύ τα χελιδόνια θρηνούσαν: Ityn!

<Είναι στο πιάτο του Cabestan η καρδιά.>

<Είναι στο πιάτο του Cabestan η καρδιά;>

Κανένα καρύκευμα, κανένα άρωμα

δεν μπορούσε να την ζωντανέψει.