ΚΑΚΕΣ ΛΕΞΕΙΣ... ΟΧΙ ΠΙΑ

Κάποτε... μπορεί και χθες... ένα παιδί ευχαριστιόταν να λέει λεξούλες “Μαλ...”, “Γαμ...”. Μα πιο πολύ έλεγε, φώναζε, κραύγαζε “ΚΩΛΟΟΟΟΟΣΣΣΣ”. Και μετά να ακούει “καλό μου, δεν είπαμε να μη λέμε τέτοια”- η φωνή της μανούλας. Αμ πώς; Και πάλι και πάλι “ΚΩΩΩΩΩΩΩΩΩ”. Εμ τώρα φώναζε και “ΠΟΥΟΥΟΥΛΛΛΛ”, πιο δυνατά. “Μα φτάνει πια, θα σε ακούσουν! ΝΤΡΟΠΗ!!!” Είδε και αποείδε η μάνα και του λέγε “Θα σου πλύνω το στόμα με σαπούνι... να δεις καθαρό που θα γίνει”. Τόσες φορές που το άκουσε το παιδί, στο τέλος το πίστεψε. Δεν έλεγε πια κακές λέξεις, μα ούτε και καλές. Χάθηκε η γλώσσα, χάθηκε η φωνή του... χάθηκε και το ίδιο.