Η ΜΙΚΡΗ ΓΟΡΓΟΝΑ

      Μια φορά κι έναν καιρό... σε μία θάλασσα μακρινή... επέπλεε μία μικρή γοργόνα. Ήθελε να βυθίζεται στο νερό... αλλά, αν έμενε πολύ, της κοβόταν η ανάσα. Ξαναγυρνούσε τότε στο βράχο της. Στο βράχο της στενοχωριόταν. Δεν έβλεπε τη Μεγάλη Γοργόνα. Βλέπεις, η Μεγάλη Γοργόνα δεν έβγαινε ποτέ να καθίσει μαζί της στο βράχο.

      Κάποια στιγμή τη ρώτησε “Γιατί δεν έρχεσαι στο βράχο να είμαστε μαζί;” και της είπε η Μεγάλη “Εκεί μου κόβεται η ανάσα!”. Όπως και να είχε, το πήραν απόφαση, θα έμεναν χώρια. Κάποιες νύχτες, η Μεγάλη κοιτούσε προς τη Σελήνη. Έπιανε την καρδιά της και έλεγε “Νιώσε την αγάπη που νιώθω για τη μικρή γοργόνα και στείλε την”. Τότε και η Μικρή κοιτούσε προς τη Σελήνη και ένιωθε σαν να της χαμογελά γεμάτη αγάπη. Χαμογελούσε και η μικρή. Η Σελήνη γέμιζε αγάπη και την έστελνε μέχρι το βυθό.

Μια μάγισσα... κάποτε

       Κάποτε... όχι και τόσο παλιά... ζούσε μία μάγισσα. Με αξιοζήλευτα ταλέντα. Δεν μάγευε μόνο. Αλλά έδινε στον καθένα μας και την όψη που ταίριαζε με τα σώψυχά του. Ξακουστή ιστορία όταν κάποιους τους έκανε γουρούνια. Όπως δήλωνε κι η ίδια “Έβγαλα το μέσα τους και έξω. Τόσο απλά”. Και συνέχιζε “Απλά τους τράβηξα τη μάσκα και έδειξαν”. Όταν τη ρωτούσαν “γιατί αυτούς;”, τους έλεγε “Κακοί δεν ήταν, αλλά είχαν χαθεί μέσα στις απολαύσεις, όλο και πιο πολύ κυλιόνταν... Και μην ακούς είναι ψέμα ότι υπέφεραν μες τη γουρουνίσια σάρκα, επειδή τάχα μου είχαν ανθρώπινο μυαλό. Κι αυτό το είχαν χάσει”. Για μέρες τους φρόντιζε κι αυτοί άρχιζαν να ανακτούν την ανθρωπιά τους. Περήφανη έλεγε “Ναι η ανθρωπιά νικά τα μάγια”. Με τη νέα τους μορφή τους άφησε ελεύθερους να φύγουν.

ΤΟ ΕΚΚΡΕΜΕΣ Η ΑΓΑΠΗ

        Μια στιγμή αρκούσε

                                      και να μαι 

χωρίς ισορροπία 

                                      και να μαι

σε διαρκή κίνηση

                       γύρω από τον εαυτό μου 

άλλοτε να σε αγαπώ

                                   κι άλλοτε 

-καλή ώρα σήμερα-

ν' αμφιβάλλω

                                          για την αγάπη