Η ΜΙΚΡΗ ΓΟΡΓΟΝΑ

      Μια φορά κι έναν καιρό... σε μία θάλασσα μακρινή... επέπλεε μία μικρή γοργόνα. Ήθελε να βυθίζεται στο νερό... αλλά, αν έμενε πολύ, της κοβόταν η ανάσα. Ξαναγυρνούσε τότε στο βράχο της. Στο βράχο της στενοχωριόταν. Δεν έβλεπε τη Μεγάλη Γοργόνα. Βλέπεις, η Μεγάλη Γοργόνα δεν έβγαινε ποτέ να καθίσει μαζί της στο βράχο.

      Κάποια στιγμή τη ρώτησε “Γιατί δεν έρχεσαι στο βράχο να είμαστε μαζί;” και της είπε η Μεγάλη “Εκεί μου κόβεται η ανάσα!”. Όπως και να είχε, το πήραν απόφαση, θα έμεναν χώρια. Κάποιες νύχτες, η Μεγάλη κοιτούσε προς τη Σελήνη. Έπιανε την καρδιά της και έλεγε “Νιώσε την αγάπη που νιώθω για τη μικρή γοργόνα και στείλε την”. Τότε και η Μικρή κοιτούσε προς τη Σελήνη και ένιωθε σαν να της χαμογελά γεμάτη αγάπη. Χαμογελούσε και η μικρή. Η Σελήνη γέμιζε αγάπη και την έστελνε μέχρι το βυθό.