Ο ΜΙΚΡΟΣ ΚΡΟΝΙΔΗΣ

Μια φορά κι έναν καιρό σε έναν τόπο μακρινό. Σε ένα Χάος, σε έναν άγονο αγριότοπο ζούσε ένας γεροδεμένος δυνατός άντρας. Κρόνο, θαρρώ, τον λέγανε. Ήτανε πολύ ζόρικος. Με τον πατέρα του ούτε καλημέρα δεν έλεγε. Πια. Ζούσε με τη γυναίκα του. Τη γλυκιά και μελιστάλακτη, Ρέα. Όμορφη και καλοσυνάτη. Με τρυφερότητα χάιδευε και μιλούσε στον Κρόνο. Αλλά αυτός συνήθως της έλεγε “Μη μου μιλάς!”, “Πάλι μιλάς;”, “Γιατί μιλάς;”. Μα η καημένη σε ποιον άλλο να μιλήσει; Ζούσαν μόνοι τους. Θα μπορούσαν να έχουνε παιδιά. Ο Κρόνος δεν ήθελε. Πώς και δεν ήθελε;

(32) (PDF) "Ο ΜΙΚΡΟΣ ΚΡΟΝΙΔΗΣ" ΑΠΟ ΤΑ ΕΓΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΙΚΗΣ ΓΗΣ | Dimitra Li - Academia.edu

 Δυστυχώς κανείς άλλος όσο αυτός δεν έχει μάθει, από τα μικρά του, ότι δεν έχει και πολλή ζωή μπροστά του. Βλέπεις, τέτοια είναι η μοίρα των θνητών! Να μεγαλώνουν με τραγούδια δοξασμένα για μάχες και κατορθώματα μεγάλων ανδρών! Να ακούει από τον πατέρα του για όλα αυτά τα μεγάλα πράγματα, βλέπεις, και εγώ να κρύβομαι για να μη βλέπει ότι θρηνώ τον θάνατό του, από τη στιγμή που γεννήθηκε. “Κρυφή πληγή”, με έχει ονομάσει, πόσες φορές, ο πατέρας του. “Να μην πλάγιαζες μαζί μου!”, έχω σκεφτεί πολλές φορές, αλλά δεν το έχω ξεστομίσει. Αχ άνδρες...

    

                                                        Η ΘΕΤΙΔΑ 

 Τι με έχει αναγκάσει να μην είμαι στο πλευρό του παιδιού μου; Ο Πηλέας με έχει περιφέρει ως τη μεγαλύτερη νίκη της ζωής του σαν να μου έχει χαράξει στο μέτωπο “Δείτε την! Θεά και με υπηρετεί, μου υποτάσσεται, με υπακούει. Είμαι τεράστιος, με μένα από πάνω της ξεχνά και ποια είναι!”. Στο παλάτι το μόνο που έχει ακουστεί είναι οι δικές μου σιωπές, τόσο ηχηρές, τόσο βροντερές. Άλλωστε, τότε, ακουγόταν από παντού “Στη γυναίκα αρμόζει η σιωπή”, χωρίς μάλλον να έχουν καταλάβει πόση δύναμη έχει η σιωπή. Αχ άνδρες...

                                                            Η ΘΕΤΙΔΑ 

 

“Με ζω και με μαθαίνω”, “Ξανθομαλλούσα μου!”, “Ας με θυμάσαι όπως θες. Ξέρεις τα χρόνια περνούν, δεν θα έχω πια ξανθά μαλλιά. Να είμαι εγώ, πριν να είναι αργά.”, “Είσαι η κόρη μου”.

                                                            Η ΠΕΤΡΟΣΙΝΕΛΛΑ 

 

Αυτή είμαι, η Μαρία! Η πόρτα μου ανοιχτή προς τη Ζωή! Τη διαβαίνουν ταξιδιώτες, τους προσφέρω, τους ακούω και μαθαίνω από τις διαδρομές, τις ιστορίες τους. Ταξιδεύω και εγώ μαζί τους!