Την επόμενη μέρα ο Πινόκιο πήγε στο Σχολείο της κοινότητας. 

Φανταστείτε κάποια άτακτα παιδιά, όταν είδαν να μπαίνει στο σχολείο τους μία μαριονέτα! Ακουγόταν ένα γέλιο, που δεν τελείωνε. Κάποιος έκανε ένα αστείο, κάποιος άλλο` κάποιος του τραβούσε το καπέλο` κάποιος του τραβούσε το σακάκι από πίσω` κάποιος προσπαθούσε με μελάνι να του κάνει δύο μεγάλα μουστάκια κάτω από τη μύτη, και κάποιος προσπαθούσε να του περάσει κλωστές στα πόδια και στα χέρια, για να τον κάνει να χορεύει. 

    Για λίγο ο Πινόκιο ξεγλίστρησε` μα τελικά, ένιωθε να χάνει την υπομονή, στράφηκε σε αυτούς που περισσότερο τον τσιμπούσαν και τον είχαν για παιγνίδι, και σε σκληρό ύφος τους είπε "Προσέξτε, αγόρια` εγώ δεν έχω έρθει εδώ για να είμαι το αστείο σας. Εγώ σέβομαι τους άλλους και θέλω να με σέβεστε."

    "Μπράβο, διάβολε. Μίλησες όπως ένα βιβλίο τυπωμένο" φώναζαν κάποια παιδιά. 

    Carlo Collodi, Le avventure di Pinocchio,  26