Και έτσι μπήκαν στο παιγνίδι και οι λύκοι. Έτσι για αρχή ζωγραφίζω την Πομπή των Λύκων. Μεγάλη δύναμη να μπορείς να ζωγραφίζεις;! Μπροστά οι πιο αδύναμοι. Οι γέρικοι. Να βηματίζουν αργά. Πίσω τους πέντε δυνατοί. Μετά στη μέση λύκαινες και τα βλαστάρια τους. Πίσω άλλοι πέντε δυνατοί. Τελευταίος ο αρχηγός τους. Μεγάλη δύναμη να μπορείς να ζωγραφίζεις! Αυτή η δύναμη με έστειλε σε συνάντηση με τον πρωτόγερο του χωριού.
Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ
Το πρόσωπο του αφέντη, σε μας, να ξέρετε, είναι σεβαστό, σχεδόν ιερό. Τα μάτια τους τρέμουν ότι θα το λερώσουν, αν τους κοιτάξουν. Ήταν κατ’ εικόνα και ομοίωση του πατέρα ή της μητέρας που τα γέννησε- πρώτα. Γενιές τώρα τα χωράφια πηγαίνουν στην Πρωτοκόρη ή τον Πρωτογιό, το πιστό αντίγραφο. Τα άλλα δουλεύουν από τα πρώτα τους βήματα, μέχρι τη μέρα που θάβονται μέσα σε μια σπιθαμή γης. Όπως θα έκαναν σε κάποιο ζώο που πέθαινε. Για να το ξεχάσουν ότι υπήρξε. Χωρίς τις ευλογίες του Θεού.
Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ
Λίγοι είχαν χωράφια. Άνθρωποι γεννιούνται. Πεθαίνουν. Τα ονόματα των χωραφιών δεν αλλάζουν. Αυτοί οι ξένοι δουλεύουν σε αυτά τα χωράφια. Όταν λέμε ξένοι, να ξέρετε ότι είναι γεννημένοι σε αυτόν τον τόπο και αδέρφια με αυτούς τους λίγους που έχουν τα χωράφια. Έτυχε να μην έχουν γεννηθεί πρώτα στη σειρά. Τίποτε δεν αλλάζει. Μόνο οι δουλειές.
Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ
Τα πράγματα με μένα, λένε, από νωρίς άρχισαν να μην πηγαίνουν και πολύ καλά. Ακόμη θυμάμαι την καημένη τη δασκάλα μου, σαν να είχε ηλεκτριστεί, τόσο είχε ανατριχιάσει, όταν με άκουσε να λέω “Και τώρα δηλαδή θα πούμε ότι ο κυνηγός είναι καλός. Ο κυνηγός με το τουφέκι παραμάσχαλα καλός;”. Βλέπετε, ήμουνα από τα τυχερά παιδιά, από αυτά που πηγαίνανε σχολείο. Στα μέρη μου, δεν πηγαίναμε όλα, μόνο τα πρωτότοκα.
Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ ΛΥΚΟΥ
