Και να τος, εκεί στην άκρη του δρόμου 

ξαπλωμένος φορώντας τα λιγοστά κουρέλια του. 

Τον πλησιάζει ένας φύλακας

- Να φύγεις, έχουμε πολλούς ζητιάνους εδώ. 

- Δεν είμαι ζητιάνος. 

Πρώτη σκέψη στον φύλακα 

"Λες να είναι ο αξιωμάτικός μας, ναι καμιά φορά

βγαίνει έτσι με κουρέλια, για να δει 

τι γίνεται στην πολιτεία μας"

- Και ποιος είσαι; Είσαι ο αξιωματούχος μας; 

του λέει ικετευτικά. 

- Δεν είμαι ο αξιωματούχος σας, του λέει ειρωνικά. 

Είμαι κάτι  πιο πάνω. 

"Ωχ, σκέφτεται, ο δικαστής θα είναι, βγαίνει κι αυτός 

μάλλον πότε πότε έτσι με κουρέλια΄"

- Κύριε δικαστά, ακόμη πιο δουλοπρεπώς. 

- Δεν είμαι ο δικαστής, στακάτα. Είμαι κάτι πιο πάνω.

"Θεέ μου, ωχ, ο βασιλιάς μπροστά μου". Τρέμοντας

- Πολυχρονεμένε βασιλιά μου

Τον διακόπτει, θυμωμένος

- Δεν είμαι ο βασιλιάς σου. Είμαι κάτι ακόμη πιο πάνω. 

- Ε, πιο πάνω, σε προσκυνώ, Θεέ μου. 

- Δεν είμαι ο Θεός σου. Είμαι ένα Τίποτα. Ακούς ένα Τίποτα

που δεν μπορείς να ξέρεις τι ήταν πριν, κάποτε, κάπου αλλού. 

Ακούς. 

Ο άλλος σιωπούσε, τώρα πια μόνο άκουγε.