ΕΓΩ Ο ΙΟΥΔΑΣ;

    Περιμένω έξω από την πόρτα του ταξιδευτή-συγγραφέα. Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε στο σχολείο.

    Έχω χτυπήσει το κουδούνι. “Θα με αναγνωρίσει;”. Και να τος ανοίγει την πόρτα. Αμέσως με αναγνωρίζει! Βλέπεις το μαλλί!

    Με καλοδέχεται. Νιώθω άνετα και τον ρωτώ «Το φανταζόσουν ποτέ να είμαι εγώ, o “Ιούδας” ο εμπνευστής του συλλόγου στήριξης παιδιών Κένταυρος». «Κένταυρος ο πληγωμένος θεραπευτής» ψιθυρίζει. Και πιο δυνατά μου λέει «Ένα βάρος έφυγε από πάνω μου. Πάντα ανησυχούσα τι είχες απογίνει. Και πάντα σε θυμόμουν. “Σώπα, δάσκαλε, να ακούσουμε το πουλί”… Κι εγώ ήθελα να το ακούσω, μα δεν μίλησα».