ΤΟ ΠΗΓΑΔΙ ΤΗΣ ΑΠΕΙΡΗΣ ΕΛΠΙΔΑΣ 

    Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα δάσος όχι και τόσο μακρινό,  ένας  Λαγός και μία Χελώνα. Ο καθένας τους ξεχώριζε με τον τρόπο του: ο Λαγός δεν σταματούσε να τρέχει από εδώ και από εκεί, η Χελώνα επέμενε "το αργόν και χάριν έχει". 

   Μια μέρα, ξαφνικά όχι και τόσο, απροειδοποίητα όχι και τόσο, ούτε σταγόνα νερό. Όλα τα δέντρα, τα φυτά και τα λουλούδια μαράθηκαν. Επικράτησε το καφέ χρώμα και όλες του οι αποχρώσεις. Δεν υπήρχε τροφή για κανένα πλάσμα. Ο Λαγός καθόταν κάτω από ένα μαραμένο δέντρο και τη στενοχώρια του την έβλεπες να γράφει σε όλο του το σώμα. 

   Η Χελώνα τον πλησιάζει και του λέει "Φίλε μου, ας κρατήσουμε την ελπίδα μας δυνατή". Ο Λαγός της δείχνει γύρω τα ποτάμια να μην έχουν νερό και όλα να τα ψήνει ο ήλιος και της λέει "Δύσκολο έγινε το να ελπίζουμε". "Ξέρεις, καλέ μου Λαγέ", του λέει η Χελώνα "Βλέπεις εκείνους τους μακρινούς λόφους στον ορίζοντα, εκεί από πίσω  βρίσκεται το ξακουστό «Πηγάδι της Ατελείωτης Ελπίδας». 

    Κοιτάζει ο Λαγός στον ορίζοντα, της λέει "Είναι τόσο μακριά αυτό το ξακουστό πηγάδι. Είμαι γρήγορος, το ξέρω, αλλά όχι και τόσο γρήγορος". "Όπως και να έχει, ξεκίνα και θα σε ακολουθήσω με το δικό μου ρυθμό". Της λέει, με λίγο χαμόγελο όσο μπόρεσε, ο Λαγός "Τον δικό σου ρυθμό τον αργό που χάρη έχει". 

    Προχωρούσαν, συναντούσαν  αγκαθωτούς θάμνους, απόκρημνους βράχους και καυτή άμμο. Τίποτα δεν τους εμπόδιζε! Προχωρούσαν για μέρες. Κάποιες φορές, ο Λαγός ένιωθε κούραση, δεν μπορούσε να σταματήσει, καθώς έβλεπε τη Χελώνα να τον ακολουθεί. Και έφτασαν στο ξακουστό πηγάδι. Δροσίστηκαν. Γύρισαν στο δάσος και η Χελώνα έλεγε και ξαναέλεγε σε όλα τα πλάσματα "Το νερό έχει αργό ρυθμό, η ελπίδα χάνεται γρήγορα. Ας μάθουμε να περιμένουμε!". Σε λίγες μέρες, άρχισε μία αργή βροχή που κράτησε για ώρες! Ξεδίψασε η γη και όλα της τα πλάσματα!