ΤΟ ΗΜΕΡΩΜΑ ΤΗΣ ΑΡΠΑΣ

ΤΟ ΗΜΕΡΩΜΑ ΤΗΣ ΑΡΠΑΣ

        Κάποτε... στο Φαράγγι του Δράκοντα, έστεκε ένα δέντρο μαγικό. Με τον κορμό του και τις φυλλωσιές του. Έτσι έμοιαζε キリの木, σαν μία πελώρια αγκαλιά. Το ονόμαζαν κίρι το δέντρο του βασιλιά. Σήκωνε το κεφάλι του να μιλήσει με τα αστέρια. Οι ρίζες του βυθίζονταν μέσα στο χώμα. Έσμιγαν με, ξέρετε τώρα, το στρώμα του δράκοντα που κοιμόταν τόσο βαθιά.

        Μια μέρα το είδε ένας πολύ ικανός μάγος. Έκοψε τα κλαδιά του και έφτιαξε μία άρπα. Τη χάρισε στο Μεγάλο Βασιλιά. Όποιος κι αν προσπάθησε να βγάλει μελωδία από τις χορδές της δεν τα κατάφερε. Σαν η άρπα να τους χτυπούσε τα αυτιά με σκληρές, παράτονες κραυγές. Δεν αναγνώριζε κανέναν για δάσκαλο.

         Μέχρι που ήρθε ο πιο τρυφερός αρπιστής! Με το απαλό του χέρι χάιδεψε την άρπα και τρυφερά άγγιξε τις χορδές. Τραγούδησε για τη φύση και τις αλλαγές της. Για τα βουνά και τα ποτάμια. Οι μνήμες του δέντρου ξύπνησαν! Η γλυκιά ανάσα της άνοιξης χάιδευε τα κλαδιά του. Μετά τραγούδησε για τον έρωτα. Για τον πόλεμο. Για το δράκοντα που ίππευε το φως...

         Ο Μεγάλος Βασιλιάς τον ρώτησε “Πώς τα κατάφερες εσύ;” και ο τρυφερός αρπιστής του λέει “Άρχοντα, οι άλλοι τραγουδούσαν για τον εαυτό τους. Εγώ άφησα την άρπα να διαλέξει τι θα τραγουδήσει. Έγινα Ένα με την Άρπα”.

Taoist tale of the Taming of Harp