ΤΟ ΚΟΥΝΟΥΠΙ

        Το κουνούπι, αν κάποιος το ρωτούσε “τι κάνεις εσύ εδώ;”, θα έλεγε “Ναι, ξέρω γιατί είμαι εδώ.” Θα το κοιτούσαμε με γουρλωμένα μάτια. Θα μας έβλεπε και θα συνέχιζε “Τι θα ήτανε ο κόσμος χωρίς εμένα; Τι θα έδινε μία νότα μουσικής, ειδικά τις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού; Ακόμη και τη μέρα, καμιά φορά και το χειμώνα, παίζω μουσική”. “Μα, αλήθεια, νομίζεις ότι παίζεις μουσική;”, θα το ρωτούσαμε. “Δεν παίζω, δημιουργώ, συνθέτω μουσική. Μάλιστα όποιον πλησιάζω τον κάνω να χορεύει”. “Ναι;”, ακόμη πιο γουρλωτό βλέμμα. “Άκου, θα μας έλεγε, πριν από λίγο τρύπωσα μέσα σε μια κουνουπιέρα. Εκεί κοιμόταν κάποιος. Πίνω το πρώτο ποτάκι, χωρίς να με πάρει είδηση.

Στο δεύτερο ξυπνά. Χτυπά με το χέρι του τον ώμο. Το να του πόδι στο άλλο πόδι. Ανασηκώνεται. Να δεις χορούς που έκανε. Κουνούσε χέρια και πόδια. Με ρυθμό. Άλλο να τον βλέπεις, άλλο να στο λέω”.