Μια φορά ένας γάιδαρος είχε φορτωθεί με βαριά σακιά. Μακρύ το μονοπάτι. Όλο και πιο βαριά τα βήματα του. Ίδρωνε όλο και πιο πολύ. Ξάφνου μπροστά του ένα ποτάμι. Δεν μπορούσε άλλο να περπατήσει. Ε λοιπόν θα κολυμπήσει. Όσο κολυμπούσε, τόσο και πιο ελαφρύς γινόταν. Ξέχασα να σας πω… ότι τα σακιά ήταν γεμάτα αλάτι. Ανάλαφρος βγήκε από το ποτάμι. Το έλεγε και το ξανάλεγε στους άλλους γαιδαράκους.
Μια μέρα ένας άλλος γαιδαράκος τι σκέφτηκε να κάνει; Κι αυτός ο καημένος ήταν παραφορτωμένος. Το αφεντικό να τον κλωτσά να φτάσουν στο χωριό, προτού νυχτώσει. Πια τα πόδια του δεν άντεχαν. Βλέπει ένα ποτάμι. Και με μια βουτιά να τος μέσα. Στον πάτο να πηγαίνει. Αυτή τη φορά τα σακιά ήταν γεμάτα με θαλασσινό σφουγγάρι. Τα σφουγγάρια ρουφούσαν το νερό. Πώς να κολυμπήσει; Πνιγόταν. Το αφεντικό να του φωνάζει
- Τα θελες και τα παθες!
Το πάθημα του γαιδάρου μαθεύτηκε.
Μαζεύονται οι γάιδαροι. Ο ένας στους άλλους να λέει
- Δεν γίνεται να μας παραφορτώνουν…
- Και να μας κλοτσάνε κιόλας.
- Να ιδρώνουμε, να πέφτουμε κατάχαμα και να μας χτυπούν.
- Από το ξημέρωμα μέχρι το νύχτωμα…
- Και ούτε οι ποταμοί να μη μας λυπούνται…
- Όχι άλλο πια!
- Κάτι πρέπει να κάνουμε.
- Να στείλουμε το σοφό μας στον Δία, τον παντοδύναμο, να μας προστατεύει και εμάς.
Έτσι και έγινε. Ο σοφός ζήτησε από το Δία
- Προστάτευσε και εμάς. Και εμείς πλάσματά σου είμαστε!
Ο Δίας βουτά ένα μακρύ καλάμι στο μελάνι. Γράφει πάνω σε έναν πάπυρο
“Και οι γάιδαροι είναι πλάσματα που προστατεύω. Εσείς άνθρωποι, να μη τα παραφορτώνετε και να μη τα κλωτσάτε. Να τα αφήνετε να ξεκουράζονται. Τα πόδια τους να μη βαραίνουν. Στα ποτάμια να μη πέφτουν.”
Δαγκώνει το πρόσταγμα ο σοφός. Δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει. Κουρασμένος πολύ. Προτού φτάσει στο χωριό, βλέπει κάποιους γαιδάρους. Γκαρίζει με χαρά. Τρέχει και φωνάζει
-Τέλειωσαν τα βάσανά μας. Ο Δίας το έγραψε άλλο να μη μας παιδεύουν.
Τον ρωτούν
- Που το έγραψε;
ΩX... τι είχε πάθει! Είχε καταπιεί τον πάπυρο. Μουρμουρίζει
- Στον πάπυρο που μου’δωσε.
- Και που είναι ο πάπυρος;, τον ρωτούν.
- Τώρα στην κοιλιά μου! Μα θα βγει όπου να’ ναι και θα σας τον δώσω.
Ακόμη και σήμερα οι γάιδαροι κοιτούν τις καβαλίνες σαν κάτι να ψάχνουν. Μα δεν το ηύραν ακόμα.
Μια μέρα ένας άλλος γαιδαράκος τι σκέφτηκε να κάνει; Κι αυτός ο καημένος ήταν παραφορτωμένος. Το αφεντικό να τον κλωτσά να φτάσουν στο χωριό, προτού νυχτώσει. Πια τα πόδια του δεν άντεχαν. Βλέπει ένα ποτάμι. Και με μια βουτιά να τος μέσα. Στον πάτο να πηγαίνει. Αυτή τη φορά τα σακιά ήταν γεμάτα με θαλασσινό σφουγγάρι. Τα σφουγγάρια ρουφούσαν το νερό. Πώς να κολυμπήσει; Πνιγόταν. Το αφεντικό να του φωνάζει
- Τα θελες και τα παθες!
Το πάθημα του γαιδάρου μαθεύτηκε.
Μαζεύονται οι γάιδαροι. Ο ένας στους άλλους να λέει
- Δεν γίνεται να μας παραφορτώνουν…
- Και να μας κλοτσάνε κιόλας.
- Να ιδρώνουμε, να πέφτουμε κατάχαμα και να μας χτυπούν.
- Από το ξημέρωμα μέχρι το νύχτωμα…
- Και ούτε οι ποταμοί να μη μας λυπούνται…
- Όχι άλλο πια!
- Κάτι πρέπει να κάνουμε.
- Να στείλουμε το σοφό μας στον Δία, τον παντοδύναμο, να μας προστατεύει και εμάς.
Έτσι και έγινε. Ο σοφός ζήτησε από το Δία
- Προστάτευσε και εμάς. Και εμείς πλάσματά σου είμαστε!
Ο Δίας βουτά ένα μακρύ καλάμι στο μελάνι. Γράφει πάνω σε έναν πάπυρο
“Και οι γάιδαροι είναι πλάσματα που προστατεύω. Εσείς άνθρωποι, να μη τα παραφορτώνετε και να μη τα κλωτσάτε. Να τα αφήνετε να ξεκουράζονται. Τα πόδια τους να μη βαραίνουν. Στα ποτάμια να μη πέφτουν.”
Δαγκώνει το πρόσταγμα ο σοφός. Δρόμο παίρνει δρόμο αφήνει. Κουρασμένος πολύ. Προτού φτάσει στο χωριό, βλέπει κάποιους γαιδάρους. Γκαρίζει με χαρά. Τρέχει και φωνάζει
-Τέλειωσαν τα βάσανά μας. Ο Δίας το έγραψε άλλο να μη μας παιδεύουν.
Τον ρωτούν
- Που το έγραψε;
ΩX... τι είχε πάθει! Είχε καταπιεί τον πάπυρο. Μουρμουρίζει
- Στον πάπυρο που μου’δωσε.
- Και που είναι ο πάπυρος;, τον ρωτούν.
- Τώρα στην κοιλιά μου! Μα θα βγει όπου να’ ναι και θα σας τον δώσω.
Ακόμη και σήμερα οι γάιδαροι κοιτούν τις καβαλίνες σαν κάτι να ψάχνουν. Μα δεν το ηύραν ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου