ΚΟΚΟΡΟ ΙΤΑΙ

私の心は痛い

Watashi no kokoro wa itai

    Κάποτε ένα πλοίο από τη χώρα του ανατέλλοντος Ήλιου μετέφερε μετάξι. Μεσοπέλαγα ο καπετάνιος αντικρίζει νεκρά σώματα. Σώματα δίχως χέρια. Το γαλάζιο να ματώνει. Δεν πίστευε στα μάτια του. Πλοία μαζεμένα. Από ισχυρές χώρες. Και κανείς να μη βοηθά. Να μη σταματά τουλάχιστον τις πληγές της θάλασσας. Στα αυτιά του έφταναν μουσικές. Αλλά αν πρόσεχε λίγο παραπάνω άκουγε θρήνους και κραυγές. Ένιωθε να πονά όλο και περισσότερο με αυτά που έβλεπε και άκουγε. Πήρε την απόφαση και λέει στους ναύτες του “Η καρδιά μου πονά. Νιώθω και οι δικές σας. Θα πετάξουμε το μετάξι. Δεν πειράζει. Στη θέση του θα βάλουμε ανθρώπους.”Έτσι κι έγινε. Έδωσαν τα χέρια τους σε ανθρώπους λέγοντας τους “ΚΟΚΟΡΟ ΙΤΑΙ”. Μπορεί να είμαι ανάμεσα σε αυτούς που σώθηκαν.... Τη λέξη “ΑΡΙΓΚΑΤΟ”(ευχαριστώ) δεν έχω σταματήσει να τη φωνάζω εδώ και χρόνια.

ありがとう